Η ερμηνεία των μη λεκτικών μηνυμάτων δεν είναι μια εύκολη υπόθεση.
Θα ήταν όμως ιδιαίτερα τολμηρό να πιστέψει κανείς ότι η ερμηνεία των μη λεκτικών μηνυμάτων είναι μια εύκολη υπόθεση.

Τα μη λεκτικά μηνύματα μπορούν να έχουν πολλαπλές σημασίες και αναγνώσεις, καθώς εντάσσονται σε έναν πολύπλοκο ιστό κοινωνικών δικτύων και συνδέονται δυναμικά τόσο με την κουλτούρα όσο και με το «προσωπικό μη λεκτικό ύφος» κάθε ατόμου, το οποίο αφορά τόσο στην προσωπική έκφραση όσο και στην ικανότητα κωδικοποίησης και αποκωδικοποίησης. Θα πρέπει να αποφεύγονται τόσο οι γενικεύσεις ως προς τον πολιτισμικό προσδιορισμό μιας μη λεκτικής συμπεριφοράς (δε συμπεριφέρονται όλα τα άτομα μιας κουλτούρας με τον ίδιο τρόπο) όσο και η απόδοση της συμπεριφοράς αποκλειστικά και μόνο στο χαρακτήρα ενός ατόμου (κανείς δε λειτουργεί ανεξάρτητα από το επικοινωνιακό περιβάλλον εντός του οποίου ευρίσκεται).

Για το λόγο αυτό o Freud παρομοίασε τη μη λεκτική επικοινωνία με γρίφο ή δυσνόητο κείμενο που απαιτεί ειδικές στρατηγικές ερμηνείας (όπως, για παράδειγμα, τη θεώρηση των μη λεκτικών πράξεων στο πλαίσιο της ιστορίας του ατόμου), ενώ ο Goffmann τη θεώρησε δραματουργική παρουσίαση, δίνοντας έμφαση όχι μόνο στην έκφραση, τη δεξιότητα, την αυθεντικότητα και το σκοπό αλλά και στη στρατηγική, το δόλο και την εξαπάτηση. Συνεπώς, τα μη λεκτικά μηνύματα οφείλουμε να τα ερμηνεύουμε ως δείκτες και όχι ως γεγονότα.