Η «γλώσσα του σώματος» περιλαμβάνει:

Την κίνηση του σώματος, συμπεριλαμβανομένων όλων των ορατών κινήσεων του σώματος (χειρονομίες, μορφασμοί, στάση του σώματος, βλέμμα κ.λπ.). Το πρόσωπο θεωρείται η πιο σημαντική πηγή μη λεκτικής επικοινωνίας. Συνήθως πιστεύεται ότι οι ίδιες εκφράσεις συναντώνται σε όλες τις κουλτούρες. Όμως διαπιστώνουμε ότι υπάρχουν σημαντικές διαφορές στις εκφράσεις του προσώπου, ανάλογα με την κουλτούρα στην οποία ανήκει ο καθένας. Ο τρόπος που εκφράζουν οι Κινέζοι το θυμό και την αηδία, για παράδειγμα, κλείνοντας τα μάτια είναι αντίθετος με αυτόν των Αμερικανών. Το ίδιο συμβαίνει και με το βλέμμα. Διαφοροποιείται σημαντικά τόσο σε σχέση με τη διάρκεια της οπτικής επαφής, όσο και ανάλογα με το άτομο με το οποίο επικοινωνούμε. Αυτό έχει αποτέλεσμα να παρατηρούνται παρανοήσεις των προθέσεων των μελών μιας επικοινωνιακής πράξης, όταν αυτά προέρχονται από κουλτούρες οι οποίες δεν έχουν την ίδια αντίληψη για τη διάρκεια μιας οπτικής επαφής, δηλαδή δεν ερμηνεύουν με τον ίδιο τρόπο τη μεγάλη ή τη μικρή διάρκεια στην οπτική επαφή. Έτσι, εκείνοι που αποδίδουν θετική σημασία στη μεγάλη διάρκεια της οπτικής επαφής θεωρούν αυτούς που έχουν μικρής διάρκειας οπτική επαφή απρόσεχτους, αγενείς, ανέντιμους, ενώ στην αντίθετη περίπτωση η συμπεριφορά μπορεί να ερμηνευτεί ως προσβλητική, απειλητική κ.λπ. Παρεξηγήσεις παρατηρούνται επίσης και στις χειρονομίες ή στις κινήσεις του σώματος (βλ. κατάφαση με το κεφάλι στην Ελλάδα κ.λπ.).

Την εξωτερική εμφάνιση.
Οι κρίσεις μας για τους άλλους εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από το πόσο ελκυστικά βρίσκουμε τα άτομα με τα οποία επικοινωνούμε. Η ένδυση, η κόμμωση, το μακιγιάζ, το τατουάζ, τα αξεσουάρ κ.λπ. ―αν και πολιτισμικά καθορισμένα― επηρεάζουν την κρίση μας και τον τρόπο επικοινωνίας μας χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε.

Τα παραγλωσσικά φαινόμενα (τόνος, ύψος φωνής, παύσεις κ.λπ.) δίνουν πληροφορίες για τα άτομα και διαφέρουν ανάλογα με την κουλτούρα προέλευσης.

Για παράδειγμα, οι Άραβες σε σύγκριση με τους δυτικούς μιλάνε πολύ δυνατά, δίνοντας την εντύπωση ότι μαλώνουν. Τα παραγλωσσικά φαινόμενα είναι επίσης δείκτες της ψυχικής διάθεσης των ατόμων που επικοινωνούν. Οι μελαγχολικοί, για παράδειγμα, μιλάνε αργά και χαμηλόφωνα.

Ιδιαίτερο ρόλο στη μη λεκτική επικοινωνία παίζει και η προφορά ενός ατόμου, η οποία μεταφέρει πολλαπλά μηνύματα και συνεισφέρει ιδιαίτερα στη δημιουργία των πρώτων εντυπώσεων.

Τη σωματική επαφή.
Το άγγιγμα επιτρέπεται σε ορισμένες κουλτούρες, ενώ συνιστά ταμπού για κάποιες άλλες και προκαλεί άγχος. Οι χαιρετισμοί (χειραψίες, ασπασμοί), για παράδειγμα, υπόκεινται σε κανόνες που ερμηνεύονται ανάλογα με την εκάστοτε κουλτούρα (βλ. ασπασμοί στο στόμα των Ρώσων).

Τη γειτνίαση.
Η χρήση της διαπροσωπικής απόστασης στο χώρο συνιστά σημαντικό δείκτη στη μη λεκτική επικοινωνία για τις σχέσεις μεταξύ των ατόμων. Κοινωνικοί κανόνες καθορίζουν τη συμπεριφορά των ατόμων ανάλογα με τη μεταξύ τους απόσταση.

Ο Argyle αναφέρει ένα πολύπλοκο σύνολο κανόνων στην Ινδία που καθορίζει την απόσταση μεταξύ όσων ανήκουν σε διαφορετικές κάστες.

Και στα δύο παραδείγματα που αναφέραμε η απόσταση έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην επικοινωνία δασκάλου μαθητή. Στην πρώτη περίπτωση η απόσταση του δασκάλου από το μαθητή θεωρήθηκε αδιαφορία, ενώ στη δεύτερη η έλλειψη απόστασης θεωρήθηκε έλλειψη «καλών τρόπων».

Τις οσμές.
Οι διάφορες κουλτούρες αντιλαμβάνονται τις οσμές διαφορετικά και τους αποδίδουν διαφορετικές ερμηνείες και σημασία κατά τη διάρκεια της αλληλεπίδρασης.