Σταθμός 2 |
| Σήμερα τα βλάχικα είναι μια γλώσσα που μιλιέται στις πόλεις, με την έννοια ότι περισσότεροι ομιλητές ζουν σε κωμοπόλεις ή πόλεις. Σε ελάχιστα χωριά των νομών Θεσσαλονίκης, Κοζάνης, Καρδίτσας, Άρτας, Πρέβεζας, Καστοριάς, Κιλκίς αλλά και άλλων νομών, σε λίγα χωριά των νομών Δράμας, Μαγνησίας, Πέλλας, σε μερικά των νομών Θεσπρωτίας, Σερρών, Φλώρινας, Γρεβενών, Πιερίας και Ημαθίας και σε αρκετά των νομών Ιωαννίνων, Τρικάλων και Λάρισας τα βλάχικα ακούγονται και στις μέρες μας. Κάποιες από τις πρωτεύουσες αυτών των νομών συγκεντρώνουν τη μεγάλη πλειονότητα των ομιλητών σήμερα. Πέρα από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, σημαντικό αριθμό βλαχόφωνων συγκεντρώνουν τα Τρίκαλα, τα Γιάννινα (και βέβαια το Μέτσοβο), η Λάρισα και ο Τύρναβος, η Κατερίνη, η Βέροια, η Πρέβεζα, ακόμη και ο Βόλος. Σε αρκετές ακόμη πόλεις και κωμοπόλεις της Θεσσαλίας, της Ηπείρου και του δυτικότερου τμήματος της Μακεδονίας ένα μέρος του πληθυσμού μιλάει ή κατανοεί τα βλάχικα. Σε αρκετές περιπτώσεις τα βλάχικα μαθαίνονται νωρίς στο οικογενειακό περιβάλλον, έτσι ώστε σήμερα να συναντούμε επαρκείς ομιλητές σε όλες σχεδόν τις ηλικίες σε μερικές από τις προαναφερθείσες περιοχές. Και στη βλάχικη γλωσσική ομάδα μετά το 1981 παρατηρείται μια δραστηριοποίηση για τη διάσωση και καλλιέργεια της γλώσσας, ενώ αποτελεί τη μοναδική ομάδα όπου μια σειρά εκδόσεων εμφανίζεται με μικρότερο ή μεγαλύτερο κομμάτι τους γραμμένο στη βλάχικη γλώσσα. Είναι επίσης η μοναδική ομάδα όπου πολιτιστικοί σύλλογοι αποτυπώνουν τη βλάχικη ιδιαιτερότητά τους, αν και στην πλειοψηφία τους διάκεινται αρνητικά στη διάσωση της γλώσσας.
Η Ελλάδα και λιγότερο η ΠΓΔΜ είναι οι χώρες που «φιλοξενούν» τα μεγλενίτικα. Στον ορεινό όγκο του Πάικου έξι οικισμοί στον 20ό αιώνα μιλούν τα βλάχικα, ενώ κάποιοι άλλοι εκσλαβίστηκαν. Οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται vlau (vlasi πληθ.) και η γλώσσα τους vlasesti. Η γλώσσα γενικά μιλιέται και από σχετικά νεότερες ηλικίες. |
 |
