|
Η αμηχανία του εκπαιδευτικού λύνεται, συνήθως, περιστασιακά. Αυτό όμως που την προκαλεί παραμένει? και εκτιμώ ότι βρίσκεται στην προσπάθεια του εκπαιδευτικού να ισορροπήσει στα όρια μιας, τουλάχιστον μη αρμονικής, συνύπαρξης: της συνύπαρξης μιας ισχυρής εκπαιδευτικής παράδοσης με μια εξίσου ισχυρή και σχετικά αυτόνομη παράδοση διδασκαλίας εστιασμένης στο «περιεχόμενο» των Φυσικών Επιστημών. Η συνύπαρξη αυτή φαίνεται, εκ του αποτελέσματος, ότι δεν είναι αρμονική: συντριπτικά ποσοστά εγγράμματων πολιτών σε όλο τον κόσμο, πολιτών που έχουν ολοκληρώσει με επιτυχία τις σπουδές τους στη γενική εκπαίδευση, θεωρούν τη γνώση που παράγουν οι Φυσικές Επιστήμες από δυσνόητη έως ακατανόητη. Ταυτόχρονα, τα ίδια ποσοστά εκτιμούν ότι η γνώση αυτή είναι από τις πλέον αξιόπιστες ― αν όχι η πλέον αξιόπιστη. Εκπαιδευτικό (και ίσως όχι μόνο) αποτέλεσμα; Ζούμε σε κοινωνίες εγγράμματων πολιτών οι οποίοι εμπιστεύονται τη γνώση που δεν κατανοούν! Μια αποτυχία στην οποία δεν μπορεί παρά, κάποιες στιγμές και με κάποιους τρόπους, να έχουμε συμβάλει.
|
