Οι πολιτικές επιλογές.

Η δεύτερη δέσμευση προέκυψε μάλλον από πολιτικές συγκυρίες. Η διδασκαλία των Φυσικών Επιστημών αυτονομήθηκε από το παραδοσιακό εκπαιδευτικό περιβάλλον εξαιτίας της ρητής εξάρτησής της από συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές. Η διαδικασία αυτή ξεκίνησε τη δεκαετία του '60 με καινοτομίες που υποκινήθηκαν κυρίως από τον πολιτικό στόχο της παραγωγής νέων και ικανών επαγγελματιών επιστημόνων.
Στο πλαίσιο επίτευξης αυτού του στόχου, οι μαθητές βρέθηκαν να αντιμετωπίζουν ένα περιεχόμενο με «σφιχτή» εννοιολογική δομή και ταυτόχρονα αρκούντως αφαιρετικό, ώστε να μπορούν να το κωδικοποιούν στη μαθηματική γλώσσα και να το χρησιμοποιούν για τη λύση προβλημάτων-γρίφων. Ταυτόχρονα, έπρεπε να μπορούν να αντιμετωπίζουν το ίδιο περιεχόμενο και μέσα στο εργαστηριακό περιβάλλον, παράγοντας κατά κάποιο τρόπο τις αφαιρετικές δομές του μέσα από τις εμπειρικές παρεμβάσεις τους στον υλικό κόσμο. Αυτή η εξαιρετικά σύνθετη διδακτική αναπλαισίωση, με τα καινοφανή για την όποια εκπαιδευτική πραγματικότητα έργα, επιβίωσε επί μακρόν γιατί μάλλον εξυπηρέτησε ικανοποιητικά τον πολιτικό στόχο που την υιοθέτησε. Από τη μια μεριά, εξυπηρέτησε το στόχο της παραγωγής επαγγελματιών επιστημόνων, επιλέγοντας από το μαθητικό πληθυσμό της γενικής εκπαίδευσης το μικρό εκείνο αριθμό ανθρώπων που έδειχναν ικανοί να τα βγάζουν πέρα με τον αφαιρετικό μαθηματικό ορθολογισμό, την επίλυση γρίφων και την αφαιρετική, επίσης, δόμηση της εργαστηριακής εμπειρίας. Από την άλλη μεριά, με τα υψηλά ποσοστά μαθητικής αποτυχίας, δημιούργησε έναν ισχυρότατο και γενικά αποδεκτό μύθο για τη δυσκολία που εμφανίζουν οι Φυσικές Επιστήμες καθώς και για τις εξαιρετικές ικανότητες των ανθρώπων που τις υπηρετούν.