Τι δεχόμαστε λοιπόν;

Μπορούμε να δεχτούμε ότι μέσα από τη διδασκαλία της ιστορίας το ελληνικό σχολείο αναγορεύεται έτσι σε θεματοφύλακα μιας εκδοχής της ιστορίας που προβάλλεται ως μοναδική, προάγει τις ομοιότητες στο εσωτερικό και τις διαφορές στο εξωτερικό και συγκροτεί μια κλειστή και γραμμική ιστορική αφήγηση που περιστρέφεται γύρω από το ένδοξο παρελθόν και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ενός αναλλοίωτου από το χρόνο και ομοιογενούς «ελληνισμού». Όπως έχουν δείξει πολλές έρευνες, βασικός φορέας καλλιέργειας και αναπαραγωγής αυτής της εκδοχής της ιστορίας είναι τα σχολικά βιβλία.

Το συνήθως δίωρο μάθημα ιστορίας, ωστόσο, δεν είναι ο μόνος τόπος στον οποίο συναντά κανείς αυτή την εκδοχή της ιστορίας. Όλες γενικότερα οι δραστηριότητες που οργανώνουν οι εκπαιδευτικοί θεσμοί διακινούν, καλλιεργούν και αναπαράγουν την ίδια αντίληψη για την ιστορία: εθνικές γιορτές, επέτειοι, μνημόσυνα, πανηγυρικοί. Είτε εφαρμόζοντας εγκυκλίους του Υπουργείου είτε παρακολουθώντας τις αναμονές της ευρύτερης κοινότητας (γονέων, συμβούλων κ.ά.), τα σχολεία και οι εκπαιδευτικοί που τα συναπαρτίζουν επαναλαμβάνουν και έξω από την τάξη, με ακόμη πιο σχηματικό τρόπο, το ίδιο ιδεολογικό σχήμα της αντίστασης, της διατήρησης και της ανωτερότητας του «ελληνισμού» σε σχέση με τους «άλλους» που συστηματικά τον επιβουλεύονται.