Το ελληνικό σχολικό σύστημα

Το ελληνικό σχολικό σύστημα είναι βιβλιοκεντρικό και ακραία συγκεντρωτικό: προβλέπει ένα σχολικό εγχειρίδιο για κάθε τάξη και για κάθε μάθημα.

Κυρίως όμως η συγγραφή των βιβλίων υπακούει πιστά σε ένα κεντρικά σχεδιασμένο αναλυτικό πρόγραμμα που ορίζει λεπτομερώς το περιεχόμενο της διδασκαλίας.

Αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο ευθύνεται για την παρουσίαση της ιστορίας ως ενιαίας και μοναδικής αφήγησης. Αυτό υπονομεύει κάθε προσπάθεια συγγραφής νέων εγχειριδίων και αντανακλά βαθιά ριζωμένες απόψεις για το τι είναι ιστορία, γιατί και πώς διδάσκεται.

Εδώ αποτυπώνεται η εξαιρετικά διαδεδομένη άποψη ότι η ιστορία είναι μία, δηλαδή η εθνικά επωφελής. Η ίδια αυτή αντίληψη, που θεωρεί αυτονόητη την υπαγωγή της σχολικής ιστορίας στις επιταγές των εθνικών θεμάτων, τροφοδοτεί και τη θέση ότι το περιεχόμενο αυτής της ιστορίας είναι εθνικά «υποκειμενικό». Ενώ δηλαδή επιμένει ότι το σχολείο διδάσκει τα «αντικειμενικά ιστορικά γεγονότα», συγχρόνως θεωρεί φυσικό, όπου τα γεγονότα αυτά αφορούν σε αντιπαραθέσεις, εντάσεις ή συγκρούσεις μεταξύ του εθνικού «εαυτού» και κάποιου εθνικού «άλλου», τότε η παρουσίασή τους να υπακούει σε μια «εθνική σκοπιά».

Με δυο λόγια, ένα από τα ειδοποιά χαρακτηριστικά της ιστοριογραφίας, δηλαδή ότι μπορεί να υπάρχουν πολλές προσεγγίσεις σε ένα γεγονός, ότι η ιστορία γράφεται και ξαναγράφεται χωρίς τέλος, μετατρέπεται σε «εθνικό», πολιτικό ζήτημα.