| Στην ελληνική εκπαίδευση, με σημαντική καθυστέρηση, αναγνωρίστηκε η αξία της επικοινωνιακής προσέγγισης. Στο Διαθεματικό Ενιαίο Πλαίσιο Προγράμματος Σπουδών για τη γλώσσα (Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, 2003) τονίζονται οι επικοινωνιακοί στόχοι του γλωσσικού μαθήματος. Αναφέρεται ενδεικτικά για το δημοτικό σχολείο: «Ο δάσκαλος διαμορφώνει πραγματολογική ―με την ευρεία έννοια― στάση απέναντι στη γλώσσα και στη διδασκαλία της. Δηλαδή συνειδητοποιεί ότι το παιδί διδάσκεται τη γλώσσα για να εκτελεί αποτελεσματικά γλωσσικές πράξεις ή, απλά, να κάνει πιο αποτελεσματικά τις δουλειές του με το λόγο. Γλωσσική πράξη με την πρωταρχική της έννοια θα ήταν να δώσει μια πληροφορία, να ζητήσει συγνώμη, αλλά και να πείσει το συνομιλητή του να σκέφτεται, άρα και να ενεργεί διαφορετικά από πριν. Στη διδακτική, η πράξη επεκτείνεται και σε ευρύτερες γλωσσικές δραστηριότητες, περιλαμβάνοντας ανάλογα είδη λόγου και τύπους κειμένων. [...] Αυτά καλύπτουν το φάσμα των συνηθέστερων ειδών λόγου, δηλαδή του αναφορικού (αφήγηση, περιγραφή, ανακοίνωση κ.τ.ό.) και του κατευθυντικού (πρόσκληση, ερώτηση, παράκληση, οδηγία, επιχειρηματολογία κ.τ.ό.)».
|
