Σκηνή 1η Σκηνή 2η Οι απαντήσεις είναι επιγραμματικές
«Γιατί να υπάρχουν μιναρέδες στις εικόνες του βιβλίου, αφού ο στόχος μας είναι να μάθουν τα παιδιά ελληνικά; Αλλού είναι οι δυσκολίες των μαθητών.», σχολιάζει ένας δάσκαλος στη Θράκη, σε συνάντηση επιμόρφωσης εκπαιδευτικών όπου παρουσιάζονταν καινούρια βιβλία για τη διδασκαλία της ελληνικής ως δεύτερης γλώσσας για τους μαθητές των δίγλωσσων μειονοτικών σχολείων.
Γιατί να υπάρχουν μιναρέδες στην εικονογράφηση του βιβλίου; Tι στόχο έχουν; Bοηθούν άραγε οι εικόνες των μιναρέδων τα παιδιά της μειονότητας να μάθουν ελληνικά; Πώς σχετίζονται οι εικόνες της δικής τους κουλτούρας με τον τρόπο με τον οποίο τα παιδιά προσλαμβάνουν τη γνώση; Μια επιγραμματική απάντηση στο δάσκαλο θα μπορούσε να είναι ότι η απεικόνιση των μιναρέδων, οι οποίοι αποτελούν, για την κοινωνική πραγματικότητα της Θράκης, διακριτικά στοιχεία της ιδιαίτερης πολιτισμικής ταυτότητας των παιδιών των μειονοτικών σχολείων, υποδηλώνει ένα είδος αναγνώρισης και κατ' επέκταση, έμμεσα, εκφράζει σεβασμό στην ταυτότητα αυτών των παιδιών.
«Tο Ριτβάν, εγώ, τον ονόμασα Γιάννη για να τον βοηθήσω να μην ξεχωρίζει. Τα παιδιά τον κορόιδευαν για το όνομά του. Ρωτούσαν: "Πώς είπες; Ριβάν; Kαλέ, τι όνομα είναι αυτό;". Ενώ τώρα το Γιάννης είναι εύκολο, τα παιδιά το καταλαβαίνουν και τον αποδέχονται. Ξέρετε, τα παιδιά τα ίδια δε θέλουν να ξεχωρίζουν. Γι' αυτό, οι γονείς τους είναι οι πρώτοι που τους αλλάζουν ονόματα. Πολλοί τα βαφτίζουν κιόλας», υποστηρίζει με ειλικρίνεια η νηπιαγωγός ενός αθηναϊκού νηπιαγωγείου με μεγάλη συγκέντρωση αλβανών μαθητών.
Γιατί νομίζει η νηπιαγωγός ότι βοηθάει το μικρό Aλβανό αλλάζοντάς του το όνομα; Μια σύντομη απάντηση στη νηπιαγωγό θα ήταν ότι ο σεβασμός στην ταυτότητα διευκολύνει τη μάθηση. Με την αλλαγή του ονόματος αρνείται στο μαθητή την εθνική του ταυτότητα. Έτσι, παρά την καλή της πρόθεση να τον βοηθήσει, προσθέτει δυσκολίες στην ενσωμάτωσή του, τόσο στο σχολείο όσο και στην ελληνική κοινωνία. |
|