Χωρισμός σε ομάδες

Εκτός από όσα μελετήσαμε και μάθαμε μέσα από τα μαθήματα, ένα μεγάλο μέρος καινούριας γνώσης

και εμπειρίας κατακτήθηκε μέσα από τις έρευνες που υλοποιήθηκαν. Έγιναν δύο έρευνες από δύο ομάδες μαθητών αντίστοιχα.

Παρότι ο δάσκαλος δε δίνει πληροφορίες για τον τρόπο με τον οποίο έγινε ο χωρισμός σε ομάδες, δύο είναι συνήθως οι παράμετροι που, χωρίς να αγνοηθούν οι επιλογές των μαθητών, πρέπει να ληφθούν υπόψη στο στάδιο αυτό.

Ποιες είναι οι παράμετροι χωρισμού;

Η πρώτη αφορά σε πρακτικά θέματα, όπως η δυνατότητα να συνευρεθούν οι μαθητές εκτός σχολείου.

Η δεύτερη αφορά στη μεγαλύτερη δυνατή «ποικιλία» στη σύνθεση των ομάδων. Ποικιλία που είναι απαραίτητο να πάρει υπόψη της διαστάσεις όπως η μητρική γλώσσα, το φύλο, το μαθησιακό επίπεδο, η κοινωνικοοικονομική προέλευση, η προσωπικότητα του μαθητή.

«Διαθεματική προσέγγιση» της γνώσης στην τάξη σημαίνει:

Χωρίζω τη γνώση σε θέματα (όχι σε μαθήματα).
Δουλεύω σε αυτά μαζί με τους μαθητές μου αξιοποιώντας στοιχεία από διάφορα μαθήματα γνωστικά αντικείμενα.

Παράδειγμα: «Τα μέσα μεταφοράς».
Συνδυάζω στοιχεία από το μάθημα της Ιστορίας, της Γεωγραφίας, της Πολιτικής & Κοινωνικής Αγωγής και της Γλώσσας.

Παράδειγμα: «Ευαισθητοποίηση για τα ζώα που κινδυνεύουν».
Χρησιμοποιώ παιδαγωγικές τεχνικές όπως η δραματοποίηση, η ζωγραφική, η μουσική, σε συνδυασμό με μαθήματα όπως η Γλώσσα, τα Μαθηματικά, η Μελέτη Περιβάλλοντος για να δουλέψω γύρω από αυτό το θέμα και να οργανώσω ένα σχέδιο δράσης.

Υιοθετώ τη διαθεματική προσέγγιση σημαίνει, λοιπόν, αρχικά ότι αλλάζω τη δομή του περιεχομένου της διδασκαλίας, εφόσον το θέμα και όχι το συγκεκριμένο μάθημα (Ιστορία, Γλώσσα, Μαθηματικά κ.λπ.) είναι αυτό που βρίσκεται στο κέντρο. Το θέμα αυτό αντιμετωπίζεται στην τάξη μέσα από διαφορετικές εναλλακτικές οπτικές, μέσα από διαφορετικά γνωστικά αντικείμενα, τα οποία συμβάλλουν στο να διαμορφώσουν τα παιδιά μια συνολική/ενιαία γνώση σχετικά με αυτό. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό, κυρίως σε μία εποχή που η γνώση παρουσιάζεται συχνά κατατεμαχισμένη. Ο κατατεμαχισμός αυτός μάλιστα οδηγεί σε αδυναμία των παιδιών να εντάξουν τη γνώση σε ένα πλαίσιο που να της δίνει νόημα και, κατά συνέπεια, σε έλλειψη ενδιαφέροντος γι' αυτό που τους διδάσκει το σχολείο.