Παρατηρώντας τις σκηνές
Ποια είναι τα κοινά χαρακτηριστικά στις παραπάνω σκηνές και ποια διαφοροποίηση υπάρχει ανάμεσά τους;

  Παρατηρώντας τις σκηνές, θα αναγνωρίζαμε ότι:
  • Λαμβάνουν χώρα σε τάξεις όπου οι μαθητές δεν έχουν μητρική γλώσσα την ελληνική.
  • Κοινός στόχος είναι η κινητοποίηση των μαθητών με σκοπό την κατανόηση του περιεχομένου και την παραγωγή προφορικού και γραπτού λόγου.
  • Αυτό που είναι διαφορετικό σε αυτές τις σκηνές είναι το αποτέλεσμα. Φαίνεται ξεκάθαρα ότι πολλές φορές η προετοιμασία του δασκάλου, σε συνάρτηση με το εποπτικό υλικό, δεν οδηγεί στα επιθυμητά αποτελέσματα. Συχνά υπάρχει απόσταση μεταξύ σχεδιασμού και αποτελέσματος.
Πρώτη σκηνή     Δεύτερη σκηνή    Τρίτη σκηνή
 

Στην πρώτη σκηνή τα παιδιά καλούνται να δημιουργήσουν μια δική τους πόλη. Καθώς αποκτούν σημαντικό κίνητρο μέσα από τη δημιουργία, απελευθερώνεται η έκφρασή τους και προσπαθούν έντονα να γνωρίσουν και να κατανοήσουν το καινούριο.

Στη δεύτερη σκηνή η εκπαιδευτικός δεν κατορθώνει να «μαγέψει» τους μαθητές με την ανάγνωση της ιστορίας, αφού αυτοί αντιλαμβάνονται ότι θα επιφορτιστούν με το «βαρύ χρέος» να μιλήσουν για αυτό που άκουσαν στην «άλλη» γλώσσα. Όσο παραστατική κι αν είναι η ανάγνωση, η διαδικασία της αφήγησης είναι τόσο επίπονη για αυτούς, που κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να την αποφύγουν.

Στην τρίτη σκηνή τα παιδιά διασκευάζουν την ήδη γνωστή ιστορία, χρησιμοποιώντας πληθώρα εκφραστικών μέσων, όπως: το σώμα, την έκφραση του προσώπου, την κινητοποίηση των αισθήσεων μέσα από το θεατρικό παιχνίδι. Ο τρόπος που επικοινωνούν τους παρέχει ασφάλεια, η οποία, με τη σειρά της, απελευθερώνει τη λεκτική έκφραση.







Αυτό που επίσης διαφοροποιείται στις τρεις σκηνές είναι ο ρόλος της δασκάλας. Αξίζει να σημειωθεί ότι στην πρώτη και τρίτη σκηνή στην ουσία είναι οι μαθητές που δρουν και η δασκάλα αυτή που προτείνει και συντονίζει. Η δράση αυτή αποτελεί απαραίτητη συνθήκη για την κινητοποίηση, δημιουργία και έκφραση όχι μόνο των μαθητών μιας τάξης αλλά και κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας. Αντίθετα, στη δεύτερη σκηνή η δασκάλα προσπαθεί βέβαια να κινητοποιήσει τους μαθητές, αλλά παραμένει κυρίαρχη της εκπαιδευτικής δραστηριότητας, χωρίς να αφήνει ιδιαίτερα περιθώρια δημιουργίας και έκφρασης στα παιδιά.