Μέσα από τη δραματοποίηση το παιδί καταλαβαίνει τις δυνατότητές του και εντυπωσιάζεται από τον ίδιο του τον εαυτό. Σταδιακά μπορεί να ξεπεράσει τους δισταγμούς, τις αναστολές, τις αδυναμίες και τα όρια και να πειστεί ότι είναι άξιο να δράσει και να δημιουργήσει. Αξίζει να σημειωθεί ότι παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες, δυσλεξία, ιδιαιτερότητες στην άρθρωση ή σωματικές, τα οποία συνήθως γνωρίζουν τη διαφορετικότητά τους και αισθάνονται μειονεξία στο πλαίσιο της τάξης, μέσα από το θεατρικό παιχνίδι και τον αυτοσχεδιασμό εμψυχώνονται και σταδιακά ξεπερνούν τις αναστολές και τις φοβίες τους. Ακόμη πιο σημαντικό είναι πως η ίδια τους η ιδιαιτερότητα γίνεται πολλές φορές το «όχημα» για την «επιτυχία». Γίνονται στην πορεία αποδεκτοί από τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας ―τα παιδιά―, που είναι γνωστό πως είναι οι πιο σκληροί και άμεσοι επικριτές («Κοίτα πώς μοιάζει με παππού ο Χουσεΐν, έτσι που σέρνει το πόδι του, με τα γυαλιά και τη μαντίλα η Ζεϊνέπ μοιάζει με τη γιαγιά μου, τι ωραία που παίζουν»).
Το πιο σημαντικό τελικά είναι πως για τα παιδιά η δραματοποίηση είναι το παιχνίδι τους και έτσι, ενώ διευρύνουν τις γλωσσικές, εκφραστικές τους δυνατότητες και κοπιάζουν, δεν το αντιλαμβάνονται ως μάθημα, σαν αγγαρεία, κάτι ξένο προς αυτά στο οποίο δεν μπορούν να παρέμβουν και να το διαμορφώσουν. Απεναντίας, γίνεται δικό τους, δημιουργία τους, έχει ολότελα διαμορφωθεί από τα ίδια. Σημαντικό είναι επίσης να τονίσουμε πως για τη δραματοποίηση μέσα στο σχολείο δεν απαιτούνται ούτε ακριβά υλικά ούτε συγκεκριμένος χώρος. Η αυλή, η τάξη, η σκάλα είναι αρκετά για να λάβει χώρα μια τέτοια δραστηριότητα. Δε χρειάζεται σκηνικό και τα κοστούμια γίνονται με χαρτί ή χρωματιστό πανί πολύ εύκολα. Αυτό που χρειάζεται είναι η διαθεσιμότητα του δασκάλου και το κατάλληλο παιδαγωγικό κλίμα για να μπορέσουν να ξεδιπλωθούν οι δημιουργικές ικανότητες των μαθητών. Όταν ο δάσκαλος καταφέρει να είναι ανοιχτός στις προκλήσεις, μπορεί μέσα από τις δημιουργικές δραστηριότητες να «απογειώσει» τα παιδιά με ελάχιστα μέσα.
|