«Εσύ δεν είσαι κυρία, είσαι παιδί»: αναστοχασμός έπειτα από μια πενταετία (4) |
| Την άνοιξη γίνεται η πρώτη πραγματικά εντυπωσιακή κατασκευή, η θάλασσα. Έχω μαζέψει κοχύλια από την παραλία, βότσαλα, φύκια ξερά και άμμο. Συγκλονίζονται. Στην πρώτη γιορτή του σχολείου, με κίνητρο να ευχαριστήσουν τους γονείς τους, φτιάχνουν καταπληκτικές κατασκευές για τις μαμάδες, κουτιά ραψίματος. Έκτοτε οι δημιουργίες είναι, οι πιο πολλές, συλλογικές και μειώνονται οι ατομικές. Κατοχυρώνεται η γιορτή του σχολείου με κατασκευές-δώρα για όλους τους γονείς, μαγειρεύουν αγόρια και κορίτσια από κοινού κουλουράκια, καίγονται στο ψήσιμο, αλλά όλοι, και οι γονείς, ευχαριστιούνται.
Παράλληλα, παρακολουθούν θέατρο για πρώτη φορά, «Φρουτοπία». Γίνονται προβολές βίντεο με κλασικά παραμύθια, καρτούν και υλικό για τη μελέτη της γεωγραφίας (National Geographic, Μικρόκοσμος κ.ά.). Τα παιδιά δουλεύουν ένα project τοπικής ιστορίας συλλογικά με μεγάλη επιτυχία, παίρνουν συλλογικές συνεντεύξεις στο πλαίσιο διδακτικών επισκέψεων κ.ά. Δεν είμαστε πια ξένοι μεταξύ μας. Το «εγώ» στην πορεία του χρόνου γίνεται «εμείς». Τα παιδιά συνειδητοποιούν με έκπληξη: «Εσύ δεν είσαι κυρία, είσαι παιδί». Συντονίζουμε με το συνάδελφο από κοινού δραστηριότητες, δουλεύουμε παράλληλα τις δύο γλώσσες σε κάθε διδακτικό αντικείμενο. Τα τελευταία χρόνια τα παιδιά οργανώνουν όλες τις δουλειές, αυτά κανονίζουν πώς και πού θα γίνουν. Ενώ η κούραση ήταν μεγάλη τα πρώτα δύο χρόνια, ο χρόνος μάς πίεζε φοβερά, τώρα ο χρόνος φτάνει και περισσεύει, σχεδόν ποτέ δε μαλώνουμε ―αυτό συνέβαινε πολύ συχνά στις αρχές―, τα γραπτά κείμενα των παιδιών έχουν φτάσει τις δύο σελίδες ―απίστευτο―, μιλούν τόσο καλά που βοηθούν στις συναλλαγές τους γονείς τους. Εντέλει όλοι, γονείς, παιδιά, δάσκαλοι, είμαστε ευχαριστημένοι, ικανοποιημένοι. |
 |
