Τα παραπάνω παραδείγματα εκφράζουν, είναι αλήθεια, μια αισιόδοξη πλευρά των πραγμάτων. Για να πετύχει η συμμετοχή των γονέων, σε όλες τις περιπτώσεις απαιτήθηκαν μεγάλες προσπάθειες και τα σχολεία τα οποία συνδέθηκαν με επιτυχία με την οικογένεια χρειάστηκε να διανύσουν πολύ δρόμο ώσπου να το καταφέρουν.
Σε ένα σχολείο της Αθήνας με μεγάλο αριθμό παιδιών εσωτερικών μεταναστών από τη Θράκη, όπου πραγματοποιήθηκε ένα πρόγραμμα μετατροπής του από κλειστό σε ανοικτό σύστημα, η διαδικασία αποδείχθηκε πολύ επίπονη. Τόσο το ίδιο το σχολείο όσο και οι γονείς της περιοχής λειτούργησαν προβάλλοντας μεγάλες αντιστάσεις. Η παρέμβαση στην αρχή λειτούργησε ρίχνοντας φως στην ομάδα μαθητών και γονιών, που όλοι προτιμούσαν να «ξεχνάνε» την ύπαρξή της. Έτσι, αναδείχθηκαν οι διαφορές μεταξύ των ομάδων μαθητών.
Αντί να αμβλυνθούν όμως οι διαφορές οξύνθηκαν, καθώς διαταράχθηκε η μέχρι εκείνη τη στιγμή ισορροπία. Η καχυποψία εντάθηκε. Όταν μια εκπαιδευτικός ζήτησε από τα παιδιά να φέρουν για το απογευματινό πρόγραμμα από το σπίτι ένα μαξιλαράκι, ώστε να μπορούν να κάθονται στο πάτωμα, οι γονείς που ήταν χριστιανοί θεώρησαν ότι το σχολείο έμμεσα ευνοούσε τη μουσουλμανική προσευχή και αντέδρασαν με μεγάλο θυμό.
Χρειάστηκε μακρόχρονη προσπάθεια με τους εκπαιδευτικούς και τους πιο προνομιούχους γονείς, ώστε να δημιουργηθεί χώρος και για τους υπόλοιπους. Ο θυμός και οι αντιστάσεις έδωσαν σταδιακά τη θέση τους σε δημιουργικότερες λύσεις. |