Επίσης, για μερικά παιδιά οι πολιτισμικές διαφορές ανάμεσα στο σχολείο και στο σπίτι αντανακλούν ένα διαφορετικό σύστημα αξιών, το οποίο δύσκολα γεφυρώνεται στα μάτια τους.
Για να βγούν απ' αυτή τη σύγκρουση τα παιδιά με διαφορετικές πολιτισμικές ταυτότητες
- είτε υποτιμούν τους γονείς τους
- είτε υποτιμούν την αυθεντία του σχολείου.
Και οι δύο εκδοχές είναι επίπονες για το παιδί και αρνητικές για τη διαδικασία της μάθησης.
Ας σκεφθούμε μια συνθήκη όπου οι κανόνες του σχολείου διαφέρουν από τους κανόνες της οικογένειας. Εάν σε μια οικογένεια ακολουθείται ο κανόνας ότι «η θέση της γυναίκας είναι στο σπίτι», η πρακτική αυτή έρχεται σε σύγκρουση με τον κανόνα ενός σχολείου που προσπαθεί να ωθήσει τα κορίτσια στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Σε μια τέτοια συνθήκη ο μαθητής μπορεί να βρεθεί διχασμένος ανάμεσα στις προσδοκίες δύο κόσμων. Ανοίγεται έτσι ένα μεγάλο πεδίο διαπραγμάτευσης ανάμεσα στην οικογένεια και το σχολείο. Φυσικά δεν είναι απαραίτητο σπίτι και σχολείο να συμφωνήσουν πάντα σε όλα.
Τα παιδιά μπορούν να κερδίσουν από την αναγνώριση της διαφοράς ανάμεσα στους δύο κόσμους, εάν δεν την αντιλαμβάνονται ως στοιχείο ανταγωνισμού και αντιπαράθεσης. Όταν ξέρουν ότι ο δάσκαλος και ο γονιός αποδέχονται ο ένας τον άλλο, νιώθουν ασφάλεια, παρά τις διαφορές, και τους προσφέρεται ένα σταθερό σημείο εκκίνησης για εξερεύνηση, πειραματισμό και μάθηση.
|