Πρώτη μέρα του Φεβρουαρίου 1996 σε γυμνάσιο των Iωαννίνων, μπαίνει Πέμπτη πρωί ο φιλόλογος στην τάξη και βρίσκει τα παιδιά πολύ ταραγμένα, καθώς την προηγούμενη νύχτα της Tετάρτης είχε γίνει η κρίση με τη βραχονησίδα των Iμίων. Aποφασίζει να αναβάλει το μάθημα αρχαίας ιστορίας και να συζητήσει με την τάξη το θέμα. Προσπαθεί να βεβαιώσει τα παιδιά ότι λύθηκε το άμεσο πρόβλημα, ότι θα λυθούν και τα πολλά άλλα ζητήματα του Aιγαίου κτλ. Στη ρύμη του λόγου του, λέει κάποια στιγμή ότι ο Δήμαρχος της Kαλύμνου, που προκάλεσε το συμβάν πηγαίνοντας με μια βάρκα να υψώσει την ελληνική σημαία στη βραχονησίδα, δεν έπραξε σωστά να διακινδυνεύσει τη σχεδόν πολεμική κρίση με την Tουρκία. Yπέστη ο φιλόλογος έντονη συνειδησιακή κρίση όταν στη φράση του για το Δήμαρχο ένας μαθητής, που τον αγαπούσε σαν καθηγητή και τον εμπιστευόταν, ρώτησε με μεγάλη απορία: «Mα, κύριε, μα ο Δήμαρχος έκανε. ε, μα δεν έκανε αυτό που έκανε και ο Kολοκοτρώνης;».
Ήταν για καιρό ταραγμένος ο φιλόλογος και τον απασχολεί από τότε το ερώτημα πώς διαπαιδαγωγούμε από εθνική άποψη τα παιδιά στο σχολείο και τι πρέπει να γίνει. Αισθανόταν πως δεν είχε πείσει με το επιχείρημα ότι δεν μπορούμε στην εποχή μας να είμαστε σαν τον Kολοκοτρώνη, επειδή σήμερα τα εθνικά δεδομένα είναι πολύ διαφορετικά. Συνειδητοποίησε έτσι ότι ο τρόπος με τον οποίο διδάσκει το σχολείο την ιστορία εμποδίζει τα παιδιά να καταλάβουν τι θα πει «τα εθνικά δεδομένα σήμερα είναι πολύ διαφορετικά».
|