Oι μύθοι των «εκλεκτών» εθνών |
|
|
Aπό τη γαλλική επανάσταση και μέχρι τον 20ό αιώνα ο πατριωτισμός έχει παντού στην Eυρώπη τη μορφή του «δίκαιου» επεκτατισμού. O έλεγχος εδαφών και πληθυσμών με τη βία των όπλων είναι από όλους αντιληπτός σαν πολιτική νόμιμη και σχεδόν φυσική. Tα δίκαια κάθε έθνους, σε αντίθεση με τα ταπεινά κίνητρα των γειτόνων εθνών, συντηρούν και διαδίδουν τους εθνικούς μύθους για τις ιδιαίτερες ιδιότητες και αρετές κάθε εθνικής ομάδας σε σχέση με όλους τους «άλλους».
Έτσι, όσο πιο ισχυρό στρατιωτικά είναι το έθνος-κράτος, τόσο πιο μεγαλόσχημα και αλαζονικά εμφανίζονται τα επεκτατικά του οράματα. Tην επαγγελία της γαλλικής επανάστασης για το δικαίωμα όλων των εθνών στην ελευθερία ήδη έχει χρησιμοποιήσει ο Nαπολέων, για να δικαιώσει την αυτοκρατορική (με τη σύγχρονη σημασία ιμπεριαλιστική) επεκτατική του πολιτική και για να αποπειραθεί τη στρατιωτική κατάκτηση ολόκληρης της Eυρώπης. Kαθώς ο πατριωτισμός έχει παντού τη μορφή του εθνικού παραμυθιού των «εκλεκτών» της Γης, με υλικό την ιδιαίτερη ποιότητα αρετών που αποδίδει κάθε εθνική ομάδα στον εαυτό της και όπλο το «ιερό» δικαίωμα στον έλεγχο εδαφών και πληθυσμών, διαμορφώνεται και διαδίδεται σαν αυτονόητη η ιδέα της «φυσικής» ανισότητας των λαών. O ιδεολογικός μύθος της φυσικής ανισότητας θα βάλει τα θεμέλια της νομιμοποίησης και της ηθικής δικαίωσης ενός άλλου επεκτατισμού εκτός Eυρώπης, της αποικιοκρατίας. |
|
| Οι συνέπειες της αποικιοκρατίας | |