Σκηνή 1η

Ιανουάριος 1996. Ο Γάλλος Πρόεδρος Φρανσουά Μιτεράν μόλις έχει πεθάνει από καρκίνο και ο θάνατός του γίνεται πρώτο θέμα σε όλο τον Τύπο και την τηλεόραση στη Γαλλία αλλά και στο Βέλγιο όπου ζούμε. Παρακολουθούμε την επικαιρότητα στη γαλλική τηλεόραση που συμπεριλαμβάνει πλήθος ειδικών εκπομπών αφιερωμένων στην προσωπικότητα και τη ζωή του άνδρα. Ταυτόχρονα εκδηλώνεται μια σφοδρή πολεμική ως προς το ότι ο Μιτεράν είχε αποκρύψει την ασθένειά του και είχε πει ψέματα πολλές φορές στο δελτίο υγείας που κοινοποιούσε κάθε τόσο. Συζητιέται έντονα το θέμα των γιατρών, των νοσοκομείων, των ιατρικών εξετάσεων, της κοινοποίησης των δελτίων υγείας. Ο γιος μου, Φίλιππος, είναι τότε 5,5 ετών και ακούει όλα όσα λέγονται στην τηλεόραση, χωρίς εντούτοις να ρωτά πολλά ως προς το συμβάν.

Ιούνιος 1996. Ο Ανδρέας Παπανδρέου πεθαίνει κι αυτός με τη σειρά του. Πριν από το θάνατό του, επί μήνες η ελληνική τηλεόραση μετέδιδε ασταμάτητα τα νέα από το νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν και παρακολουθούσε βήμα βήμα την εξέλιξη της κατάστασης της υγείας του, με συνεντεύξεις γιατρών και όλες τις δυνατές ιατρικές λεπτομέρειες. Το νοσοκομείο εξέδιδε κάθε μέρα ένα επίσημο ιατρικό δελτίο για την πορεία της υγείας του ασθενούς. Στο Βέλγιο έχουμε τη δυνατότητα να «πιάνουμε» την ελληνική τηλεόραση κι έτσι βλέπουμε κάθε μέρα το δελτίο ειδήσεων. Ο Φίλιππος είναι πάντα εκεί κοντά στην τηλεόραση, αλλά δε φαίνεται να τον ενδιαφέρουν ιδιαίτερα οι ειδήσεις.

Το βράδυ της κηδείας του Παπανδρέου, μετά το ελληνικό δελτίο ειδήσεων στο οποίο παρακολούθησα τη διεξαγωγή της τελετής, ο Φίλιππος γυρίζει και μου λέει: «Μαμά, στα ελληνικά το Μιτεράν το λένε Παπανδρέου»;