|
Το 1999 η κόρη μου, Λουίζα, είναι σχεδόν 5 ετών και πάει στο βελγικό νηπιαγωγείο. Από 2,5 ετών πηγαίνει στο σχολείο και έτσι τα γαλλικά έχουν ήδη σταθεροποιηθεί ως η πρώτη και κύρια γλώσσα της. Μιλάει ελληνικά το ίδιο καλά και καταλαβαίνει λίγο τα αγγλικά. Μια μέρα είμαστε στο τραπέζι και μιλάμε σύμφωνα με τις συνήθειες της οικογένειάς μας: αγγλικά εγώ με το σύζυγό μου, γαλλικά όταν απευθυνόμαστε στα παιδιά. Πού και πού τους μιλάω επίσης στα ελληνικά. Σε μια στιγμή η Λουίζα εκρήγνυται. Μας λέει ότι βαρέθηκε πια να ακούει όλες αυτές τις γλώσσες ταυτόχρονα κι ότι αυτή από εκείνη τη στιγμή δε θα μιλούσε παρά μόνο γαλλικά. Και προσθέτει: «Κανονίστε λοιπόν να μιλάτε μόνο γαλλικά αποδώ και στο εξής. Κι έπειτα, αν χρειάζεται μια δεύτερη γλώσσα, τότε, μπαμπά, δεν έχεις παρά να μάθεις ελληνικά, γιατί εγώ βαρέθηκα πια!».
|
