Πριν η Αλεξάνδρα Ανδρούσου μού δώσει τις κριτικές προσεγγίσεις της στα συγκεκριμένα εκπαιδευτικά βιβλία, μού ήταν τόσο δύσκολο να τα καταλάβω, όσο και ένα σεμινάριο στη νανοχειρουργική. Γιατί το πρώτο μέρος που περιέγραφε μια εικόνα από σχολείο της Θράκης ήταν, ενίοτε φορμαλιστικό, αλλά πάντα κατανοητό. Μετά όμως άρχιζε το επιστημονικό μέρος. Τα βιβλία δεν είχαν γραφεί για την επιμόρφωση των αθλητικογράφων Αθηνών, αλλά για καθηγητές της Θράκης. Είχαν γραφεί από επιστήμονες για επιστήμονες, με τα προβλεπόμενα προβλήματα. «Σύμφωνα με την αρχή του Μπερνστάιν για την επαγωγική μέθοδο διδασκαλίας σε πολυμορφικά περιβάλλοντα...». Σαφέστατο, αν ξέρεις τον Μπερνστάιν και την επαγωγική μέθοδό του και δεν πειράζει αν το περιβάλλον δεν είναι πολυμορφικό. Ακατάληπτο, αν ο μόνος Μπερνστάιν που ξέρεις είναι ο Λέοναρντ και δε θυμάσαι καν για ποιο μιούζικαλ κέρδισε το ΄Οσκαρ. Σε αυτό το σημείο η Αλεξάνδρα Ανδρούσου, γραπτά και με συζήτηση, προσπάθησε να με διαφωτίσει για τους απανταχού της ακαδημαϊκής κοινωνίας «Μπερνστάιν». Εγώ συνήθως έκανα «χμμμ». Και προσπαθούσα να θυμηθώ πώς την έλεγαν την ταινία με τα ΄Οσκαρ. Δε γνωρίζω αν τα «Κλειδιά και αντικλείδια», η εργασία της Αλεξάνδρας Ανδρούσου στο Ίντερνετ, βοήθησε έστω και έναν να ανοίξει το ντουλάπι με τα μυστικά μεταφοράς της γνώσης. Αυτό που ξέρω είναι ότι έστω και αν κάποιος εκπαιδευτικός, έστω και ένας, βοηθήθηκε στο να έρθει πιο κοντά στους μαθητές του, στο δύσκολο περιβάλλον των μουσουλμανικών σχολείων της Θράκης, ο κόπος δεν πήγε χαμένος. Γιατί η προκατάληψη δεν αντέχει στη ζεστασιά της επικοινωνίας. Το μάθημα από το Kreuzberg στο Βερολίνο, κάπου στο διαφωτισμό της δεκαετίας του '70...