Σε όλη αυτή τη συζήτηση για το κίνητρο, το νόημα και την επιθυμία για μάθηση η έμφαση δινόταν στο πώς οι εκπαιδευτικοί θα δημιουργήσουν κατάλληλες παιδαγωγικές καταστάσεις για τους μαθητές και τις μαθήτριές τους. Tι μπορεί όμως να εξασφαλίσει για εκείνους το κίνητρο σε σχέση με τη διδακτική πράξη;
H σύγχρονη διεθνής βιβλιογραφία υιοθετεί, ήδη από τη δεκαετία του ’80,
μια νέα αντίληψη για το ρόλο των εκπαιδευτικών: ο εκπαιδευτικός ως ερευνητής
του ίδιου του έργου του. Μια τέτοια προσέγγιση δίνει την απάντηση στο
ερώτημα πώς τροφοδοτεί κάποιος με ενδιαφέρον την ίδια του την παιδαγωγική
πρακτική. Θέτοντας κανείς ερωτήματα και αναλύοντας την ίδια του την
πράξη τροφοδοτεί τον εαυτό του με ερωτήματα, με κενά που αναζητούν πλήρωση,
δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να επιθυμεί τη μάθηση.
Με άλλα λόγια, κίνητρο στην εκπαιδευτική διαδικασία σημαίνει κίνητρο για όλους τους συμμέτοχους σε αυτήν. Δεν είναι δυνατόν να καταφέρνει ο δάσκαλος να δημιουργεί συνεχώς κίνητρα για τους μαθητές, αν ο ίδιος δεν έχει εμπλακεί ενεργητικά σε μια διαδικασία και αν αυτή δεν του προκαλεί ικανοποίηση. Μόνο ως ερευνητής του ίδιου του έργου ο δάσκαλος θα επιτυγχάνει να αναπροσαρμόζει συνεχώς τους στόχους, τη μεθοδολογία, να κατανοεί το πολλαπλώς εξελισσόμενο πλαίσιο και να δρα έτσι ώστε να είναι αποτελεσματικός, άρα περισσότερο ικανοποιημένος από την παρέμβασή του. Είναι λοιπόν φανερό πόσο πλατιά είναι η έννοια του κινήτρου, πόσο περιλαμβάνει όλους τους εμπλεκόμενους στην εκπαιδευτική διαδικασία και πόσο αποτελεσματική μπορεί να γίνει για την ενεργητική συμμετοχή όλων.
|
