Ο εκπαιδευτικός
χρησιμοποιει μια εικόνα ως αφορμή για γλωσσική επεξεργασία (για να μάθουν τα παιδιά κάποιες λέξεις, για να κινητοποιηθούν και να παραγάγουν λόγο, για να ξαναχρησιμοποιήσουν ένα λεξιλόγιο το οποίο θεωρεί γνωστό κ.λπ.).
Εξάλλου, σε μια τάξη παιδιών που μιλάνε ελάχιστα ελληνικά αυτό είναι, όπως πιστεύει, και το ζητούμενο…
Από τον τρόπο με τον οποίο ρωτά και από τις σημειώσεις που έχει κρατήσει στο ημερολόγιό του δε φαίνεται να έχει σχεδιάσει κάτι άλλο. Θέτει στα παιδιά παρόμοιες ερωτήσεις («Τι είναι αυτό;», «Δίπλα τι έχει;»...) και περιμένει τις αντίστοιχες απαντήσεις, τις οποίες δίνει μάλιστα ο ίδιος, όταν τα παιδιά δεν απαντούν, διορθώνοντας ταυτόχρονα τα γραμματικά λάθη, κ.λπ. Η εικόνα σε αυτές τις δύο σκηνές χρησιμοποιείται ως κάτι αυτόνομο και αποτελεί το επίκεντρο της εκπαιδευτικής κατάστασης (σκηνή 1η) ή μετατρέπεται σε αφορμή για γραμματικές ασκήσεις (σκηνή 2η).
Ο εκπαιδευτικός
έχει σκοπό να χρησιμοποιήσει την εικόνα για να οδηγήσει τα παιδιά στην κατανόηση ενός περιεχομένου
(τι είναι το νοσοκομείο, πώς πηγαίνουμε εκεί, πότε πηγαίνουμε κ.λπ.).
Η εικόνα μοιάζει με ένα πρώτο «λεξικό» με έναν «ενδιάμεσο» μεταξύ γνώσης και γλώσσας,
δηλαδή μεταξύ των πληροφοριών που ο εκπαιδευτικός σκοπεύει να μεταδώσει στους μαθητές του και της γλώσσας που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ευθύς εξαρχής για να μεταδώσει αυτές τις πληροφορίες, αν το επέτρεπε το γλωσσικό επίπεδο των μαθητών του.
Η εικόνα βοηθά λοιπόν τα παιδιά να εισαχθούν στη θεματική του κειμένου και να ανασύρουν από τη μνήμη τους, ή να ακούσουν, κάποιες λέξεις από το βασικό λεξιλόγιό τους.
Μέσω της εικόνας ενεργοποιείται αρχικά η γλώσσα (τα παιδιά ακούνε και θυμούνται λέξεις)
και μέσω της γλώσσας (δηλαδή μέσω των λεκτικών αλληλεπιδράσεων των παιδιών με τον εκπαιδευτικό αρχικά και μέσω του κειμένου στη συνέχεια) επέρχεται η γνώση.
Εδώ η γλώσσα μοιάζει να αποτελεί περισσότερο έμμεσο στόχο. Η πρόθεση εξάλλου του εκπαιδευτικού δεν είναι να κάνει ένα γλωσσικό μάθημα, και η επεξεργασία του κειμένου έπεται της επεξεργασίας της εικόνας.
Το ίδιο το κείμενο, και όχι η εικόνα, αποτελεί για τον εκπαιδευτικό το επίκεντρο της εκπαιδευτικής κατάστασης.
Η εικόνα αναπαριστά απλώς, κατά κάποιον τρόπο, το κείμενο.
|
