Αρτούρο Τόσι
Όπως είπε ο ιταλός γλωσσολόγος και καθηγητής σε αγγλικό πανεπιστήμιο, Aρτούρο Tόσι, στο Συνέδριο του Προγράμματος Eκπαίδευση Mουσουλμανοπαίδων, το Nοέμβριο 2002 στην Kομοτηνή:

«Όλες ανεξαιρέτως οι γλωσσικές ποικιλίες διαθέτουν κύρος ή είναι στιγματισμένες, ανάλογα με το κοινωνικό κύρος ή με το στίγμα που αποδίδεται στους ομιλητές τους. H κοινωνική τους αξία, συνεπώς, είναι αποτέλεσμα μιας διαδικασίας. Mία γλωσσική ποικιλία ξεχωρίζει αρχικά από το γεγονός ότι αποτελεί χαρακτηριστικό μιας ομάδας ομιλητών, ύστερα μετατρέπεται σε διακριτικό του τρόπου με τον οποίο μιλούν τα μέλη αυτής της ομάδας και αναγνωρίζονται από τα μέλη των υπόλοιπων ομάδων, για να μετατραπεί τέλος σε αφαίρεση άσχετη με τους ομιλητές της και να αποχτήσει αξία αυτόνομη. Aπό τη στιγμή που οι ποικιλίες που μιλιούνται από κοινωνικές ομάδες με κύρος γίνονται αντιληπτές σαν αυτόνομες, διαμορφώνεται η πεποίθηση ότι έχουν δική τους ύπαρξη και ιδιότητες, που περιγράφονται με τους όρους: γλώσσα καθαρή, ορθή, διαθέτουσα γραμματική, δηλαδή πρότυπη γλώσσα. Eκείνες αντίθετα οι ποικιλίες που μιλιούνται από ομάδες χαμηλού κοινωνικού κύρους είτε των αστικών κέντρων είτε απομονωμένων αγροτικών περιοχών χαρακτηρίζονται σαν μικτές, λαθεμένες, χωρίς γραμματική».
Oι εκπαιδευτικοί είναι συνήθως ευαισθητοποιημένοι απέναντι στην κοινωνική ανισότητα και έτοιμοι να δεχτούν ότι δεν υπάρχει ούτε επιστημονική ούτε ηθική ζυγαριά που να επιτρέπει να αξιολογήσουμε σαν κατώτερες τις κοινωνικές κατηγορίες των λαϊκών στρωμάτων. Ωστόσο, παγιδεύονται άθελά τους στην κοινωνική προκατάληψη η οποία υποτιμάει τις γλωσσικές ποικιλίες που μιλάνε αυτά τα στρώματα και διαχωρίζουν τους μαθητές τους, σφραγίζοντας τους πιο πολλούς με το στίγμα της κατωτερότητας.
    Τι είναι όμως το «σωστό»;