Στο μειονοτικό σχολείο (συνέχεια)

Aπελπίζεται ο δάσκαλος με τους μαθητές του που μιλούν τόσο ακατανόητα λαθεμένα και κάνουν αλλοιώσεις τόσο παράξενες, δεν παρακολουθεί την εξέλιξη και άρα το πόσα πολλά έχουν ήδη μάθει για να κάνουν αυτά τα λάθη. Έχει μάθει ωστόσο πολλά και περίπλοκα που δεν υπάρχουν στη γλώσσα του το τουρκόφωνο παιδί που λέει, π.χ., «Ένα γάτα μαύρος θέλει να τρώει».

Mην αναγνωρίζοντας την εξέλιξη και τη γνώση που ήδη έχει αποχτηθεί στα ελληνικά, ο δάσκαλος παραγνωρίζει τόσο την προσπάθεια όσο και την πορεία του μαθητή, κι έτσι δεν παρακολουθεί την εξέλιξη, δεν την ενισχύει και δεν την επιβραβεύει. Aντίθετα μάλιστα, αποκαρδιώνεται εξαιτίας της παρανόησης και δεν περιμένει τίποτα απ' αυτούς τους μαθητές, στους οποίους η χρήση της άλλης γλώσσας δίνει την εντύπωση μαθησιακής ανικανότητας. Έτσι συμβάλλει, άθελά του, στη μειωμένη γλωσσική τους πρόοδο.