Σκηνή 2 |
| (Ε΄ τάξη ορεινού χωριού της Θράκης)
Κάθε φορά που ζητάω από τα παιδιά της τάξης μου να μου γράψουν ένα κείμενο έχω την αγωνία ότι πάλι θα απογοητευτώ. Προσπαθώ τόσο πολύ μαζί τους, αλλά νομίζω ότι τίποτα δεν τους έχω μάθει, ότι ποτέ δε θα καταφέρουν να γράψουν κάτι σωστά, ότι ποτέ δε θα μάθουν να γράφουν. Κείμενα σαν το παρακάτω με κάνουν να θυμώνω και να νιώθω αμήχανα. Πώς να τα διορθώσω αφού είναι γεμάτα λάθη; Από πού να αρχίσω; Έχει νόημα να σημειώσω όλα τα λάθη ή να γράψω απλά ένα συνολικό σχόλιο για να τελειώνω με αυτή την επώδυνη διαδικασία της αξιολόγησης; Τι άλλο να κάνω για να μάθουν επιτέλους αυτά τα παιδια να γράφουν; Περισσότερες ασκήσεις γραμματικής; Κι όμως εκεί τα καταφέρνουν καλύτερα... Κάθε φορά που τους ζητάω να γράψουν μόνοι τους παίρνω ―στην καλύτερη περίπτωση― κείμενα σαν αυτό του Ερτζάν: Μια μέρα στο παζάρι «Εγω στο Κομοτηνη στο παζαρι πιγω. Και μπαμπαμου ηρφαι και παρουμε πολη πραχματα. Μιλες, ποτοκαλες, κρεας, πσαρια, μπανανα, καροτα, πατατες, παπουτζια, ρουχα, μπουφανια, παντελονες. Και στο γιατρο να κανω εβολιο πιγω. Ο γιατρος λεει εμενα ειμαι καλο. Και εκανα εβολιο. Και στο δρομο βλεπουμε πολη ανθροπο και ποδήλατα. Και αμακσια ειναι πολη. Και το μπαμπαμου εμένα ποδήλατο πάρει. Και παμε να φαμε κουλουρια και πάστες. Και γηριζουμε. Να ηρθαμαι. Καναμε μια ωρα.» |
| Σκηνή 3 |