Το λάθος ως «εργαλείο μάθησης» και ως «εργαλείο διδασκαλίας»
Στην 3η σκηνή, αντίθετα, ο ενήλικας όχι μόνο δεν προσπαθεί να αποφύγει το λάθος, αλλά και το προκαλεί, αφού δεν ικανοποιείται από την αρχικά σωστή απάντηση του παιδιού. Η πρόκληση αυτή του λάθους από τον ενήλικα μαρτυρά μια τελείως διαφορετική αντίληψη για το ρόλο του λάθους στη μαθησιακή διαδικασία, αντίληψη η οποία υποστηρίζεται από μια συνολικά διαφορετική θεώρηση της μάθησης, γνωστή ως οικοδομιστικό πρότυπο μάθησης.

Το λάθος αντιμετωπίζεται εδώ όχι πλέον σαν στοιχείο που δυσχεραίνει τη μάθηση, αλλά σαν συστατικό της ίδιας της διαδικασίας μάθησης, επομένως σαν δυναμικό στοιχείο που θα μπορούσε να διευκολύνει τελικά τη μάθηση, εφόσον, όπου δεν υπάρχει λάθος, δεν υπάρχει δράση αυτού που μαθαίνει, δεν υπάρχει ανακάλυψη, άρα ούτε και μάθηση.

Αυτό που κάνει εδώ ο εκπαιδευτικός είναι η πρόκληση αυτού που ο Piaget ονόμασε «ανισορροπία» ή αλλιώς η πρόκληση αυτού που στη σύγχρονη διδακτική ονομάζουμε «γνωστική σύγκρουση» ή «κοινωνιογνωστική σύγκρουση».
Πότε προκαλείται σύγκρουση;