Πώς συνδέονται τα κείμενα;
"Επεξεργασία της εικόνας στην τάξη" και "Πολιτισμός και σχολείο" δύο νέα κείμενα στα "Κλειδιά και Αντικλείδια". Το πρώτο ανήκει στη θεματική ενότητα "Διδακτική Μεθοδολογία" και το δεύτερο στην ενότητα "Κονωνικοπολιτισμικό πλαίσιο της εκπαίδευσης". Από διαφορετική επιστημονική σκοπιά το καθένα αναλύουν δύο, εκ πρώτης όψεως, διαφορετικά θέματα. Στο πρώτο κείμενο μελετάται ο τρόπος με τον οποίο η εικόνα λειτουργεί στην εκπαιδευτική διαδικασία: η εικόνα ως κίνητρο, η εικόνα ως διαμεσολαβητής ανάμεσα στο γνωστό και στο άγνωστο, η εικόνα ως εργαλείο κατανόησης. Πώς από την εικόνα μπορούμε να φτάσουμε σε κείμενο; Πόσες διαφορετικές δραστηριότητες μπορούμε να κάνουμε με αφορμή μια εικόνα; Οι εικόνες είναι ένα άνοιγμα στον κόσμο αλλά και μια σύνδεση με το βίωμα των παιδιών. Πώς βρίσκουμε την ισορροπία μέσα στην τάξη; Γιατί οι εικόνες είναι πολύ σημαντικές για τα παιδιά που η μητρική τους γλώσσα είναι διαφορετική από τη γλώσσα του σχολείου; Στο δεύτερο κείμενο αναλύεται η έννοια του πολιτισμού και πώς αυτή παρεμβαίνει στην εκπαιδευτική διαδικασία. Αν η διδακτική πράξη ορίζεται σαν μια επικοινωνιακή συνθήκη, ο καθένας και η κάθε μία που συμμετέχει σε αυτήν κουβαλάει μαζί του τις πολιτισμικές εμπειρίες του, τα βιώματά του, τα δικά του μάτια να βλέπει τον κόσμο. |
Πώς σε αυτή τη συνθήκη μπορούμε να επεξεργαστούμε την πολιτισμική απόσταση που νοιώθουμε να χωρίζει "εμάς" από τους "άλλους"; Το πολιτισμικά οικείο και το πολιτισμικά μακρινό με ποιo τρόπο παρεμβαίνoυν στην εκπαιδευτική διαδικασία; Μπορούμε να μάθουμε, και τι, μέσα από την επεξεργασία της απόστασης;
Πού συναντώνται τα δύο κείμενα; Καταρχήν, η εικόνα είναι προϊόν ενός συγκεκριμένου πολιτισμού, αναφέρεται σε συγκεκριμένες πολιτισμικές συντεταγμένες και αναγνωρίζεται με αυτό τον τρόπο. Άρα, όταν δουλεύουμε με εικόνες στην τάξη, επεξεργαζόμαστε κοντινές και μακρινές εικόνες, ανατρέχουμε σε πολιτισμικούς κώδικες, αντιδρούμε με βάση τα δικά μας αυτονόητα και τις δικές μας παραδοχές. Το κοινό σημείο επίσης των δύο κειμένων είναι ότι υποστηρίζουν τη δυνατότητα να βλέπουμε τον κόσμο όχι μόνο με τις δικές μας εικόνες, με το δικό μας τρόπο να αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα, αλλά και μέσα από την οπτική των άλλων. Γιατί αυτό είναι που δημιουργεί την ανταλλαγή και την επικοινωνία και μέσα από αυτή οδηγούμαστε σε μια διαφορετική προσέγγιση της γνώσης. Είναι αυτό εύκολο να γίνει μέσα σε ένα σχολείο που πολλές φορές είναι κλειστό στους "άλλους"; Εμείς προτείνουμε ατραπούς για την έξοδο από αυτή τη λογική. Περιμένουμε τη δική σας γνώμη. Καλές αναγνώσεις! |