εισαγωγή κείμενα Α Πανούτσος links εκτύπωση κεντρική σελίδα
Πώς συνδέονται τα κείμενα;
Δύο νέα κείμενα: «Η επικοινωνιακή προσέγγιση του γλωσσικού μαθήματος» στη θεματική ενότητα Διδακτική Μεθοδολογία και «Ταυτότητα και Εκπαίδευση» στην ενότητα Ταυτότητες και Ετερότητες.

Στο πρώτο κείμενο η Άννα Ιορδανίδου και η Μαρία Σφυρόερα αναλύουν, από γλωσσολογική και διδακτική σκοπιά, την επικοινωνιακή προσέγγιση του γλωσσικού μαθήματος. Υποστηρίζουν ότι η γλώσσα για να διδάσκεται αποτελεσματικά στο σχολείο, δηλαδή για να αποκτά νόημα για τα παιδιά, πρέπει καταρχήν να διδάσκεται εντός πλαισίου, δηλαδή να εντάσσεται στην επικοινωνιακή περίσταση στην οποία παράγεται και χρησιμοποιείται. Αποδεικνύουν ότι για να ακολουθεί κανείς στην τάξη του την επικοινωνιακή προσέγγιση του γλωσσικού μαθήματος πρέπει να διαμορφώνει συνεχώς ένα πλαίσιο και «πραγματικές» συνθήκες επικοινωνίας, προφορικής και γραπτής. Είναι αυτές οι συνθήκες επικοινωνίας που θα δημιουργήσουν στα παιδιά την επιθυμία να επεξεργαστούν τις πληροφορίες, να τις μετατρέψουν σε εργαλεία και που στη συνέχεια θα τα οδηγήσουν στους δρόμους της μάθησης.

Στο δεύτερο κείμενο η Θάλεια Δραγώνα αναλύει από ψυχολογική σκοπιά την έννοια της ταυτότητας, ατομικής και συλλογικής. Η επιχειρηματολογία της για τη σχέση ταυτότητας και εκπαίδευσης βασίζεται στην αρχή ότι για να μάθει κανείς πρέπει να αισθάνεται ότι οι άλλοι αποδέχονται αυτό που είναι. Αλλιώς η μάθηση μοιάζει απειλητική για την ταυτότητα του, άρα αντιστέκεται και αρνείται να μπεί στη διαδικασία.
Οι μαθητές και οι μαθήτριες για να ενταχθούν στην εκπαιδευτική διαδικασία πρέπει να αισθανθούν ότι έχουν την αποδοχή των εκπαιδευτικών και των ομηλίκων τους. Από την άλλη πλευρά οι εκπαιδευτικοί για να διαπραγματευθούν τις ετερότητες, πρέπει να έχουν αποδεχθεί τις δικές τους πολλαπλές υπαγωγές.

Και τα δύο κείμενα υποστηρίζουν από διαφορετική επιστημονική σκοπιά ότι για να κινητοποιηθούν οι μηχανισμοί μάθησης το πρώτο πράγμα που χρειάζεται είναι η αποδοχή εκ μέρους των εκπαιδευτικών της ταυτότητας των μαθητών τους, τόσο της κοινωνικής όσο και της ατομικής. Για να επικοινωνήσουν τα παιδιά πρέπει να δημιουργηθεί στην τάξη ένας χώρος, ένα πλαίσιο αμοιβαίας αποδοχής και επιτρεπτικότητας για όλους και όλες. Στη διαδικασία αυτή ο εκπαιδευτικός δεν είναι εξωτερικός παρατηρητής-αξιολογητής αλλά συμμέτοχος μιας ομάδας στην οποία καταθέτει και διαπραγματεύεται συνεχώς και τις δικές του ταυτότητες. Η διδακτική πράξη είναι μια συνεχής αναμέτρηση με την ετερότητα, άρα μια συνεχής αναμέτρηση με τον ίδιο μας τον εαυτό. Είναι εύκολο αυτό; Όχι, όμως τα κλειδιά είναι εδώ για να αποπειραθούμε μαζί να λειτουργήσουμε διαφορετικά. Μπορούμε;

Καλές αναγνώσεις!
Aλεξάνδρα Aνδρούσου
Νοέμβριος 2003
[email protected]