Πώς συνδέονται τα κείμενα; Δύο νέα κείμενα: Κοινωνικές ανισότητες στο σχολείο στη ενότητα «Κοινωνικοπολιτισμικό πλαίσιο της εκπαίδευσης» και Δημιουργικές δραστηριότητες και διαδικασίες μάθησης, στη ενότητα «Διδακτική Μεθοδολογία». Στο πρώτο κείμενο η Νέλλη Ασκούνη αναλύει τον τρόπο με τον οποίο αναπαράγονται οι κοινωνικές ανισότητες μέσα στο σχολείο. Υποστηρίζει, από τη σκοπιά της κοινωνιολογίας της εκπαίδευσης, ότι για να κατανοηθούν οι διαφορετικές συμπεριφορές των παιδιών στο σχολείο πρέπει να αναγνωσθούν ως κοινωνικές διαφορές. Αντίστοιχα η θετική ή αρνητική σχέση των παιδιών με το σχολείο πρέπει να ιδωθεί ως προϊόν ταξικών προσδιορισμών. Μια τέτοια ανάγνωση καταρρίπτει το μύθο της φυσικής ευφυίας: καλοί μαθητές δεν είναι οι περισσότερο έξυπνοι. Είναι απλώς εκείνοι που ανταποκρίνονται καλύτερα στην κουλτούρα του σχολείου , διότι το μορφωτικό κεφάλαιο που κατέχουν από την οικογένειά τους τους εφοδιάζει με τα κατάλληλα εργαλεία για να πετύχουν. Το ερώτημα είναι: τι μπορεί να κάνουν οι εκπαιδευτικοί γι΄ αυτό; Η συγγραφέας υποστηρίζει ότι πρέπει να χρησιμοποιήσουν πολλαπλές παιδαγωγικές μεθόδους και να δώσουν το χρόνο και το χώρο στα παιδιά που δε «βολεύονται» εύκολα στο σχολείο. Στο δεύτερο κείμενο η Άννα Κουτσούρη εξετάζει τη σχέση δημιουργικότητας και διαδικασιών μάθησης. Εξηγεί και τεκμηριώνει, από τη σκοπιά των παιδαγωγικών θεωριών, πώς η μάθηση προάγεται μόνο σε ένα περιβάλλον δημιουργικότητας. Κατασκευές, θεατρική έκφραση, ζωγραφική είναι τα κατάλληλα εργαλεία στα χέρια του εκπαιδευτικού, ώστε να δημιουργήσει ένα τέτοιο πλαίσιο επικοινωνίας, όπου όλες οι δημιουργικές δυνάμεις των παιδιών απελευθερώνονται και τα οδηγούν στους δρόμους της μάθησης. |
Άλλωστε, όπως καταθέτει κλείνοντας το κείμενό της, μόνο όταν η ίδια εστίασε στις δημιουργικές δυνατότητες των παιδιών ενός ορεινού απομονωμένου μειονοτικού σχολείου στη Ροδόπη, κατόρθωσε να γεφυρώσει την απόσταση ανάμεσα σε εκείνη και τα παιδιά. Και τότε ένοιωσε πώς οι διαδικασίες μάθησης άρχισαν να κινητοποιούνται και η ίδια να ικανοποιείται από τη δουλειά της.
Είναι προφανές λοιπόν ότι το δεύτερο κείμενο αρχίζει από εκεί που τελειώνει το πρώτο: η απάντηση στο τι μπορεί να κάνει ο εκπαιδευτικός απέναντι στην κοινωνική ανισότητα είναι να καλλιεργήσει μέσα στο χρόνο, χρησιμοποιώντας ποικίλα παιδαγωγικά μέσα, όλες τις δημιουργικές δυνάμεις των παιδιών. Γιατί με τον τρόπο αυτό σέβεται τα βιώματά τους, το δικό τους κόσμο, το δικό τους κώδικα και παράλληλα τους δίνει τα εργαλεία για να εντάξουν δημιουργικά στον κόσμο αυτό τις νέες γνώσεις του σχολείου. Για να το πετύχουμε χρειάζεται να σκύψουμε με προσοχή στην κάθε περίπτωση παιδιού χωρίς να ξεχνάμε το κοινωνικό και πολιτισμικό πλαίσιο όπου εκείνο μεγαλώνει, αλλά και χωρίς να ξεχνάμε παράλληλα το κοινωνικό και πολιτισμικό πλαίσιο από το οποίο εμείς προερχόμαστε. Γιατί διδάσκω σημαίνει, επίσης, μπαίνω στη θέση του άλλου, βλέποντας ταυτοχρόνως τον εαυτό μου. Μπορούμε να το πετύχουμε; Εμείς πιστεύουμε πώς ναι ! |