εισαγωγή κείμενα συνδέσιες links κεντρική σελίδα εκτύπωση


Μέχρι να δω στην πραγματικότητα να έρχεται κατά πάνω μου «μία», η λέξη «διμοιρία» ήταν μια παρεξηγημένη αριθμητική έννοια. «΄Ενοχος» για αυτό ήταν ο Θάνος Αστρίτης και ο Μικρός ΄Ηρωας, που με τα περιοδικά του κάτω από το κρεβάτι είχα μεγαλώσει. Για το «Γιώργο Θαλάσση, το ηρωικό Παιδί-Φάντασμα που αφιέρωσε τη ζωή του στην απελευθέρωση της Ελλάδας», υπήρχαν δύο βασικές αριθμητικές μονάδες. Το «ένας», που ήταν Γερμανός φρουρός και τον σκότωνε σιωπηλά, πετώντας του μαχαίρι. Υπήρχε και το «μία». «Μία» ήταν πάντα η γερμανική διμοιρία, που ο Γιώργος Θαλάσσης αποδεκάτιζε με πολυβόλο μέχρι και τον τελευταίο άνδρα και con gusto, σαν γκουρμέ που ξεκοκαλίζει μπαρμπουνάκια.

Ο Γιώργος Θαλάσσης δε βαρέθηκε να σκοτώνει Γερμανούς, βαρέθηκα όμως εγώ να μετράω διμοιρίες. Μέχρι που ξαναβρήκα κάτι που μετριέται με διμοιρίες. Τα ΜΑΤ. Ακόμα και σήμερα δεν ξέρω πόσα άτομα έχει μια διμοιρία, το μόνο που ξέρω είναι ότι όταν τα ΜΑΤ ανεβαίνουν τη Στουρνάρη προς την πλατεία η απάντηση στην ερώτηση: «πού πηγαίνουν οι ελέφαντες όταν κατεβαίνουν από το βουνό;», είναι: «΄Οπου θέλουν».


Η διμοιρία παρέμενε στο μυαλό μου μία αλλά μεγάλη. Κάτι το ότι οι άνδρες των ΜΑΤ έχουν για πρότυπο περισσότερο το Ράμπο από το Σταυρίδη, κάτι το ότι με τα συμπράγκαλα που φοράνε γίνονται διπλοί, μετά το «ντου» των αναρχικών στην Πατησίων, στο παραδοσιακό «αντί-ντου» προς την πλατεία Εξαρχείων, η διμοιρία των ΜΑΤ μοιάζει με την ταινία επιστημονικής φαντασίας «Η νύχτα της ζωντανής ντουλάπας».

Η πιο σοφή μονάδα είναι το τέρμινο. Αυτό που δένει τα μαθηματικά με τη ζωή. Γενιές Ελλήνων περίμεναν να πιάσουν το λαχείο σε ένα τέρμινο, να διαβούν μεγάλη πόρτα σε ένα τέρμινο, να παντρευτούν. Φυσικά στο ίδιο τέρμινο. Κανένας δε ρώτησε: «τι στο διάολο είναι το τέρμινο;» Ούτε καν θα είχε νόημα να το ρωτήσει. Τέρμινο είναι αυτό που αντέχεις να περιμένεις και να συνεχίσεις να ελπίζεις. Αυτό που σε έκανε να γελάς φανερά στα λόγια της γύφτισσας, για να δείξεις στους άλλους ότι το κάνεις για πλάκα, αλλά να προσπαθείς να θυμηθείς το όνομα του θείου σου στο Σικάγο, επειδή στο τέρμινο θα σου έρθει «καλό νέο». Και προσπαθώντας να το θυμηθείς, να συνεχίζεις το περπάτημα προς τη δουλειά σου. Πόσο μακριά; Δύο τσιγάρα απόσταση.

Aντώνης Πανούτσος
Μάϊος 2004
[email protected]