|
΄Ηταν τα τέλη της δεκαετίας του '80. Τα Πέτρινα Χρόνια του Σαλέα ήδη ακούγονταν στο στάδιο Καραϊσκάκη. Το σύνθημα όμως που συντάραζε το γήπεδο ήταν ένα άλλο: «Βούλγαροι, Βούλγαροι». Ο Ολυμπιακός αντιμετώπιζε τον ΠΑΟΚ και οι οπαδοί του «περήφανοι» για το ελληνικό τους αίμα διαχώριζαν τη θέση τους από τους μισητούς βορειοελλαδίτες. «Τα παιδιά του Πειραιά» μέσα στον αγωνιστικό χώρο θα έδειχναν την ανωτερότητα της φυλετικής τους καταγωγής. Ο Ταληκριάδης, ο Καραταίδης, ο Ισαάκ Μουστακίδης, ο Τσαλουχίδης, εννέα παίκτες του Ολυμπιακού, όλοι γεννημένοι και μεγαλωμένοι πάνω από τα Τέμπη, έπρεπε να αντιμετωπίσουν τους μισερούς αλλοεθνείς. Κάπου σε αυτό το σημείο άρχισα να βγάζω μπιμπίκια όταν μου
μιλάγανε για το μεγαλείο της φανέλας.
Οι περισσότεροι οπαδοί διαλέγουν ομάδα όταν είναι οκτώ χρονών και τα υπόλοιπα χρόνια του βίου τους προσπαθούν να δικαιολογήσουν την προτίμηση τους. Πριν από 50 χρόνια, όταν ανάμεσα σε Πειραιά και Αθήνα, στις δύο πλευρές της οδού Πειραιώς, είχε 500 στρέμματα λάχανα, υπήρχε ένα μικρό νόημα να αναφέρεσαι σε διαφορές. Ο Πειραιώτης ταξίδευε στην Αθήνα κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα, ο Αθηναίος κατέβαινε οικογενειακά το καλοκαίρι για να πάει στα νησιά και ακόμα και οι προφορές, με τις στακάτες συλλαβές των Αθηναίων και τα μακρόσυρτα φωνήεντα των Πειραιωτών, ήταν διαφορετικές. Το ίδιο και οι παίκτες. |
Ο Ανδρέας Μουράτης με του που πέρναγε τη διασταύρωση του Ρέντη νόμιζε ότι είχε βγει στο εξωτερικό και ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου μπορεί και να νόμιζε ότι στον Πειραιά η ανθρωποφαγία εγκαταλείφθηκε πριν από μια εβδομάδα. Επίσης οι παίκτες έμεναν στην ομάδα μέχρι να αποφασίσει να τους διώξει. Το αποτέλεσμα ήταν να έχουμε ομάδες με τοπικά χαρακτηριστικά.
Για παράδειγμα η ομάδα του Πιερικού τη δεκαετία του '60 είχε έναν παίκτη που τον έλεγαν Μπίκα και 10 που το όνομα τους τελείωνε σε «-ίδης». Το 1989 όλοι οι «-ίδηδες» είχαν μετακομίσει στον Πειραιά. «Βούλγαροι, Βούλγαροι». Κανένας δεν είχε πρόβλημα. Ούτε καν οι παίκτες. Οι οπαδοί με τη μεταφυσική σχεδόν θεώρηση ότι η φανέλα αλλάζει τα πάντα, ακόμα και την καταγωγή. Οι παίκτες με την παραδοσιακή αδιαφορία για την κρίση και την πίστη στην ηλιθιότητα της κερκίδας. Με την εξομάλυνση των σχέσεων Ελλάδας - Βουλγαρίας το «Βούλγαροι» πέρασε από τη μόδα. Το Σκοπιανοί για μια μικρή περίοδο τράβηξε, αλλά με μόνο Σκοπιανό τον Τόνι Σαβέφσκι ήταν κάπως βαρετό. Το «Αλβανέ» τράβηξε καλύτερα, αλλά μόνο με τον Στρακόσα στον Ολυμπιακό και τον Κόλα στον Παναθηναϊκό η πιάτσα ήταν μικρή. Αλλά κέφι να υπάρχει και θα βρεθεί κάτι άλλο. Ας πούμε το «Νορβηγέ» ή ακόμα καλύτερα το «Ασσύριοι». Κέφι να υπάρχει. Και κυρίως βλακεία. |