"Μπορεί να πέτυχα το νικητήριο τέρμα αλλά σημαντικότερη ήταν η επικράτηση της ομάδας μας επί των αντιπάλων". "Οπως έχει πει και ο προπονητής μας δεν είναι ώρα για εορτασμούς αλλά κοιτάζουμε τον επόμενο αγώνα". Στην ίδια ξύλινη γλώσσα, με τα ίδια αποστειρωμένα ηθικοπλαστικά νοήματα, με το ίδιο ανέκφραστο πρόσωπο του μαθητή που προσπαθεί να θυμηθεί τις σωστές λέξεις που θα αποφέρουν την επιδοκιμασία του δασκάλου, εδώ και 40 χρόνια οι ποδοσφαιριστές επαναλαμβάνουν τις ίδιες κοινοτυπίες.
Στο ρόλο των δασκάλων οι δημοσιογράφοι, στο ρόλο της καθαρεύουσας μια ψευδολόγια γλώσσα που χρησιμοποιήθηκε στις αθλητικές εφημερίδες τη δεκαετία του '50 για να μοιάζουν "σοβαρές". Με τον καιρό, οι έρμοι ποδοσφαιριστές ψήθηκαν ότι έτσι μιλάνε οι μορφωμένοι. Για να αφήσουν στα ντους των αποδυτηρίων τη ζωντανή γλώσσα του γηπέδου, στην ουσία τη μητρική τους, και να μιλήσουν για ποδόσφαιρο σε μια "γλώσσα- μούχλα".

Ο λόγος του γηπέδου είναι διασκεδαστικός και λακωνικός. Διασκεδαστικός γιατί κανένας δεν ενδιαφέρεται για το δόκιμο μιας λέξης, φτάνει να περνάει το μήνυμα. "Ενδεκαδάτος" είναι ο παίκτης που ξεκινάει στην ενδεκάδα. "Αμπαλος" αυτός που δεν ξέρει να κλοτσάει την μπάλα. "Μυρωδιάς" ο παράγοντας που δεν παίρνει μυρωδιά από το παιχνίδι.

"Μπαρμπαγιώργος" είναι ο αμυντικός που βρίσκει την μπάλα με τις τρεις αλλά ευσταλής και αγέρωχος στην άμυνα, σαν άλλος Μπάρμπα Γιώργος, θεωρεί θέμα τιμής να περνάει ο αντίπαλος παίκτης χωρίς την μπάλα, η μπάλα χωρίς τον παίκτη, αλλά και τα δύο μαζί ποτέ. "Σβούρες" ή "Κουβαρίστρες" είναι οι κοντόσωμοι επιθετικοί που όλο στρίβουνε δεξιά αριστερά, ζαλίζοντας τον αντίπαλο. "Λουλού" ο επιτελικός επιθετικός που ξέρει 10 καντάρια μπάλα αλλά δεν αντέχει την κλοτσιά και όταν τον ζυγώνει αντίπαλος σηκώνει τα χεράκια για να μην τον ακουμπάνε. Ρούφας" είναι ο τερματοφύλακας που ρουφάει τα γκολ... Το άλλο χαρακτηριστικό της γλώσσας του γηπέδου είναι οι συντομεύσεις. Επειδή η μεταφορά του μηνύματος είναι αστραπιαία το "΄Αστηνε" σημαίνει "΄Ασε την μπάλα σε εμένα". Αν κάποιος χρησιμοποιούσε ολόκληρη τη φράση θα έπαιρνε την μπάλα στο replay.

Οι ποδοσφαιριστές επικοινωνούν χωρίς πρόβλημα μέχρι να έρθουν σε επαφή με τον Τύπο. Τότε μαθαίνουν ότι η η γλώσσα τους δεν ήταν η "σωστή". Σωστή είναι η γλώσσα της εφημερίδας.Το να ακούς όμως τους παίκτες να περιγράφουν το ματς με τον τρόπο που η "Εστία" περιγράφει τις παρελάσεις είναι ο θρίαμβος της φόρμας επί της ουσίας. Όπως ακριβώς συμβαίνει άλλωστε και στο σχολείο. Παραφράζοντας το Μέτερνιχ, δεν είναι εγκληματικό. Είναι ανώφελο.