|
Θυμάμαι όταν διορίστηκα σε ένα νησί στην άκρη του Αιγαίου και της Ελλάδας ότι ένοιωσα μια τέτοια αμηχανία στην αρχή! Δηλαδή, ένοιωθα ότι τα βιβλία και οι πρωτοβουλίες που είχα δοκιμάσει στη μεγαλούπολη δεν ζέσταιναν την επικοινωνία μου με τα παιδιά! Πέρναγε ο καιρός και δεν μου έρχονταν ιδέες. Μια μερα ήρθε ένας μαθητής που ερχόταν από ένα συνοικισμό που έστελνε μαθητές και μαθήτριες με «μαθησιακές δυσκολίες» και με ρώτησε:«κυρία θέλετε να σας δείξω πού έχει μεταξοσκώληκες και πώς τους μαζεύουμε,» Ενθουσιάστηκα πιο πολύ γιατί δεν είχα ξαναδεί μεταξοσκώληκες live και πολύ περισσότερο γιατί δεν είχα ξαναμαζέψει. Πηγαίνοντας μετά το σχολείο μαζί με τα παιδιά να μαζέψουμε συνειδητοποίησα πόσο αγαπητή τους ήταν η ασχολία. Να μη στα πολυλογώ διευθετήσαμε το υπόλοιπο της χρονιάς και των μαθημάτων με επίκεντρο τη συγκεκριμένη δραστηριότητα, και κειμενάκια γράψαμε και το πρόγραμμα λειτούργησε! Τώρα που έχουν περάσει τα χρόνια μοιάζουν αυτά που σου διηγούμαι κάπως εγκεφαλικά και αποστασιοποιημένα αλλά καθώς διάβασα την «κραυγή» σου τα θυμήθηκα μονομιάς! Αλήθεια με είχε απεγκλωβίσει από τις μετέωρες διδακτικές μου εμμονές εκείνος ο μαθητής και κάπου κατάλαβα πόσο δύσκολα ζητάει το πρόγραμμα από τους μαθητές! Να προσαρμοστούν στις δικές του ξεκομμένες από τη ζωή τους απαιτήσεις όπου τίποτε δεν τους βοηθάει να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους, ούτε και εγώ αναγνώριζα το δικο μου σε όλα αυτά! Θέλω να πω δεν είσαι μόνος σε αυτή την αναζήτηση και την αμηχανία, σε συντροφεύουν τα βιώματα και τα ανάλογα αισθήματα χιλιάδων δασκάλων που είχαν την τύχη να «απομακρυνθούν από το οικείο» και από το σπίτι (ό,τι είναι σπίτι για τον καθένα) και να δουν την εκπαίδευση και το σχολείο από μια ανήσυχη και καμιά φορά άβολη γωνία! Φιλικά, Βιβή |