«Διαθεματική προσέγγιση» της γνώσης στην τάξη σημαίνει:

Χωρίζω τη γνώση σε θέματα (όχι σε μαθήματα).
Δουλεύω πάνω σε αυτά μαζί με τους μαθητές μου αξιοποιώντας στοιχεία από διάφορα μαθήματα γνωστικά αντικείμενα.

Παράδειγμα: «Τα μέσα μεταφοράς».
Συνδυάζω στοιχεία από το μάθημα της Ιστορίας, της Γεωγραφίας, της Πολιτικής & Κοινωνικής Αγωγής και της Γλώσσας.

Παράδειγμα: «Ευαισθητοποίηση για τα ζώα που κινδυνεύουν».
Χρησιμοποιώ παιδαγωγικές τεχνικές όπως η δραματοποίηση, η ζωγραφική, η μουσική, σε συνδυασμό με μαθήματα όπως η Γλώσσα, τα Μαθηματικά, η Μελέτη Περιβάλλοντος, για να δουλέψω γύρω από αυτό το θέμα και να οργανώσω ένα σχέδιο δράσης.

Υιοθετώ τη διαθεματική προσέγγιση σημαίνει, λοιπόν, αρχικά ότι αλλάζω τη δομή του περιεχομένου της διδασκαλίας, εφόσον το θέμα και όχι το συγκεκριμένο μάθημα (Ιστορία, Γλώσσα, Μαθηματικά κ.λπ.) είναι αυτό που βρίσκεται στο επίκεντρο. Το θέμα αυτό αντιμετωπίζεται στην τάξη μέσα από διαφορετικές εναλλακτικές οπτικές, μέσα από διαφορετικά γνωστικά αντικείμενα, τα οποία συμβάλλουν στο να διαμορφώσουν τα παιδιά μια συνολική/ενιαία γνώση σχετικά με αυτό. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό, κυρίως σε μία εποχή που η γνώση παρουσιάζεται συχνά κατατεμαχισμένη. Ο κατατεμαχισμός αυτός μάλιστα οδηγεί σε αδυναμία των παιδιών να εντάξουν τη γνώση σε ένα πλαίσιο που να της δίνει νόημα και,

κατά συνέπεια, σε έλλειψη ενδιαφέροντος για αυτό που τους διδάσκει το σχολείο.

Γιατί όμως είναι χρήσιμη η προσέγγιση αυτή στην εκπαιδευτική πράξη;