Μπορούν όμως τα πάντα να διδαχτούν μέσω της διαθεματικής προσέγγισης;

Εδώ μπαίνουν μια σειρά από ερωτήματα:

Μπορούν να βρεθούν συνεκτικοί ιστοί ώστε καθετί να συνδυαστεί με κάτι άλλο; Πώς μπορεί ένας εκπαιδευτικός να αναζητά συνεχώς συσχετίσεις ανάμεσα σε αυτά που θέλει να μάθουν οι μαθητές του;

Προφανώς θα ήταν ανέφικτο να επιδιώξει κανείς κάτι τέτοιο κυρίως σε επίπεδο γνώσεων. Προφανώς υπάρχουν και κομμάτια γνώσης αναγκαία και όχι πάντα λειτουργικά. Η προσπάθεια ένταξης όλων των γνώσεων στο πλαίσιο διαθεματικών προσεγγίσεων θα μπορούσε να οδηγήσει σε επικίνδυνο εκφυλισμό της λογικής της διαθεματικής προσέγγισης.

Η προσπάθεια, π.χ., να ενταχθεί μια σειρά από μαθήματα κάτω από το κοινό θέμα «Η γάτα» δε θα μπορούσε να οδηγήσει παρά σε καταστάσεις που θα ήταν για τα παιδιά το ίδιο αυθαίρετες όσο και η παραδοσιακή διδασκαλία (π.χ. λύνω μαθηματικά προβλήματα με γάτες, ζωγραφίζω τη γάτα, διαβάζω ένα παραμύθι με γάτες κ.λπ.).

Δε συμβαίνει βέβαια το ίδιο και τα πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα όταν οι στόχοι του εκπαιδευτικού είναι κάποιες ευρύτερες μεθοδολογικές δεξιότητες, οι οποίες μπορούν να καλλιεργηθούν σε κάθε πλαίσιο, με κάθε αφορμή και να μεταβιβαστούν σε νέες καταστάσεις (π.χ. η δεξιότητα αναζήτησης πληροφοριών μπορεί να καλλιεργηθεί με οποιαδήποτε αφορμή και σε οποιοδήποτε θεματικό πλαίσιο).

Είναι πάντως σημαντικό να ξέρουμε ότι η διαθεματική προσέγγιση είναι ένας τρόπος δουλειάς, δεν είναι πανάκεια. Στις περιπτώσεις που δεν είναι εφικτό να την ακολουθήσουμε, το σημαντικότερο είναι οι αντιλήψεις μάθησης που τη διαπνέουν (ανακαλυπτική μάθηση, συνεργατική μάθηση κ.λπ.) να μην εγκαταλείπονται μαζί με τη δομή και το περιεχόμενο ενός διαθεματικού μαθήματος.