Υπάρχει φυσικά και το πρόβλημα των ορίων.

Μέχρι πού μπορούμε να οδηγηθούμε ανοίγοντας μέσα στην τάξη ένα συγκεκριμένο θέμα για να το μελετήσουμε κάτω από διαφορετικές οπτικές;

Ποιο είναι το σημείο στο οποίο πρέπει να σταματήσουμε;

Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές η διαθεματική προσέγγιση μπορεί να μας αποπροσανατολίσει. Η διάθεση των παιδιών και το ενδιαφέρον τους για το συγκεκριμένο θέμα από τη μια και οι στόχοι του εκπαιδευτικού από την άλλη (ποιες γνώσεις θέλει να οικοδομήσουν τα παιδιά και ποιες δεξιότητες να κατακτήσουν), δηλαδή το ίδιο το πλαίσιο της εκπαιδευτικής πραγματικότητας, είναι αυτά που θα θέσουν όρια (χρονικά και γνωστικά) σε σχέση με την ενασχόληση με το συγκεκριμένο θέμα.

Τα βιβλία του Προγράμματος «Εκπαίδευση Μουσουλμανοπαίδων» θέτουν κάποια όρια, προτείνοντας κάποιες οπτικές μέσω των οποίων μπορούμε να προσεγγίσουμε τις διάφορες θεματικές ενότητες που σκόπιμα υπάρχουν και στα βιβλία Γλώσσας και στα βιβλία Ιστορίας-Γεωγραφίας και Μελέτης Περιβάλλοντος. Παρόλα αυτά, και οι ίδιες αυτές οι ενότητες μπορούν είτε να αναπτυχθούν περαιτέρω είτε να συμπτυχθούν με βάση τα ενδιαφέροντα των παιδιών, το επίπεδό τους (γλωσσικό κ.λπ.) και τους μαθησιακούς στόχους που ο εκπαιδευτικός έχει θέσει. Το υλικό είναι, με άλλα λόγια, ευέλικτο και ανοιχτό και η επεξεργασία του μπορεί να γίνει με τρόπο διαφοροποιημένο.