Η μουσική ως μέσο συνύπαρξης |
|
Η μουσική ως τέχνη, δημιουργία και μορφή επικοινωνίας μπορεί να αποτελέσει ένα πεδίο ώστε να αναπτυχθούν ισχυροί δεσμοί ανάμεσα στα μέλη μιας ομάδας.
Εδώ όμως πρέπει να επισημανθούν ορισμένες παρεξηγήσεις και «παγίδες» τις οποίες χρειάζεται ο εκπαιδευτικός να προσέξει. Μία συχνή παρεξήγηση είναι ότι η διαπολιτισμική εκπαίδευση συνίσταται στην παρουσίαση διαφορετικών πολιτισμών, όπως έκανε ο δάσκαλος στο Χολαργό (πρώτη σκηνή). Μία τέτοια χρήση της μουσικής, η οποία στηρίζεται στη φολκλορική παρουσίαση άλλων πολιτισμών, ενισχύει τα στερεότυπα και τις «έτοιμες» εικόνες που έχουν τα παιδιά στο μυαλό τους. Με τον τρόπο αυτό οι άλλοι πολιτισμοί δεν αντιμετωπίζονται ως ισότιμοι και έτσι δεν αναδεικνύεται η δυναμική τους και οι αλληλεπιδράσεις τους  . Τελικά υποβιβάζονται οι «άλλοι» στα μάτια των παιδιών και καλλιεργείται μία στερεότυπη εικόνα για αυτούς.
Μία άλλη παγίδα σχετικά με το ρόλο της μουσικής ως μέσου συνύπαρξης είναι ότι υπάρχουν ορισμένες μουσικές δραστηριότητες κατάλληλες ή ειδικές για τη διαπολιτισμική εκπαίδευση. Σε αυτή την παγίδα πέφτει ο δάσκαλος στη δεύτερη σκηνή, που διαδραματίζεται σε ένα σχολείο στο κέντρο της Αθήνας. Ακολουθεί από ένα βιβλίο μία δραστηριότητα για ένα διαπολιτισμικό μάθημα, σαν «συνταγή». Το αποτέλεσμα όμως είναι αρνητικό για τους «ξένους-άλλους» της τάξης του. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν μουσικές δραστηριότητες με στόχο την αποδοχή του άλλου οι οποίες να μπορούν να γραφτούν και να εφαρμοστούν σαν «συνταγή» από τους εκπαιδευτικούς. Τέτοιες «συνταγές» έχουν συνήθως τα αντίθετα αποτελέσματα. |
| Για παράδειγμα |
