Τα διλήμματα της Β' τάξης
Στη Β' τάξη οι κατασκευές είναι έτοιμες και αρχίζει η συζήτηση.
Η ερώτηση «Τι είναι εκκρεμές» (στον ενικό), μπροστά στην «έκθεση» των τεσσάρων κατασκευών (υλικών τεχνημάτων) και με πρώτη προϋπόθεση (αρχική συμφωνία) ότι το εκκρεμές είναι ένα υλικό τέχνημα, μπορεί να αντιμετωπιστεί με δύο διαφορετικούς και μάλλον παραπληρωματικούς τρόπους: «Ποια από όλες τις κατασκευές είναι το εκκρεμές;» ή «Ποιες κατασκευές δεν είναι εκκρεμή;». Για να απαντήσουμε στη μία ή την άλλη ερώτηση, χρειάζεται μια νέα συμφωνία.

Η αρχή (συμφωνία) της πλειοψηφίας    η επίκληση του λόγου μιας «αυθεντίας»


 
Εαν ισχύσει η αρχή (συμφωνία) της πλειοψηφίας, τότε το εκκρεμές θα ήταν η κατασκευή που έφτιαξαν οι περισσότεροι μαθητές (δηλαδή η κατασκευή 1) και όχι οι λιγότεροι. Όλοι όμως ξέρουμε ότι η αρχή της πλειοψηφίας δεν ισχύει στις περιπτώσεις αυτές (ακόμη και αν συμπτωματικά οδηγεί στη «σωστή» απάντηση). Το θυμόμαστε από τη σχολική μας εμπειρία. Το έχουμε συναντήσει στα παιχνίδια γνώσεων που έχουμε παρακολουθήσει στην τηλεόραση. Το έχουμε, άραγε, κάνει σαφές και στις τάξεις μας; Ή μήπως φοβόμαστε ότι αυτό θα ερμηνευτεί μέσα σε ένα διαφορετικό πλαίσιο ως έλλειψη δημοκρατίας;
Μια άλλη αρχή/συμφωνία που θα μπορούσε να δώσει συνέχεια στη συζήτηση είναι η επίκληση του λόγου μιας «αυθεντίας» (ενός «ειδικού»). Το ποιο, δηλαδή, τέχνημα είναι ή δεν είναι εκκρεμές μπορεί να μας το πει ο εκπαιδευτικός (όπως ακριβώς συνέβη στην Α' τάξη). Μπορούν, επίσης, να μας το πουν και τα βιβλία (αυτά στα οποία ανέτρεξαν όλοι σχεδόν οι μαθητές για να φτιάξουν τις κατασκευές τους). Έχουμε, άραγε, κάνει σαφές στους μαθητές μας και αυτό το γεγονός; Ή μήπως θα θέλαμε οι συζητήσεις στην τάξη να μην εξελίσσονται κάτω από την πίεση της μιας ή της άλλης αυθεντίας;
  Τι συμβαίνει στην περίπτωσή μας;