Οι μαθητές έμαθαν «πώς κατασκευάζεται ένα απλό εκκρεμές».

Στη διάρκεια αυτής της ώρας οι μαθητές θα έχουν μάθει, τουλάχιστον, «πώς κατασκευάζεται ένα απλό εκκρεμές». Δε θα έχουν μάθει, όμως, τίποτα σχετικό με τις θεωρητικές ιδέες που τριγυρίζουν στο δικό μας μυαλό.

Αν θελήσουμε να κάνουμε ένα επόμενο βήμα (να πετύχουμε, για παράδειγμα, οι μαθητές μας να συνδέσουν την κατασκευή «απλό εκκρεμές» με την ιδέα της «αιώρησης»), θα πρέπει να προετοιμάσουμε ένα επόμενο διδακτικό έργο.

Γιατί η κατασκευή «απλό εκκρεμές» μπορεί να κάνει μια τρομερή ποικιλία κινήσεων: πρώτα απ όλα κινείται και το νήμα και το βαρίδι.
Αλλά, ακόμη και αν καταφέρουμε να εστιάσουμε την προσοχή των παιδιών μόνο στο βαρίδι, αυτό μπορεί να περιστρέφεται σε οριζόντιο επίπεδο σε κυκλικές, ελλειπτικές, σπειροειδείς τροχιές ή να «γράφει οχτάρια». Μπορεί να περιστρέφεται σε κατακόρυφο ή και επικλινές επίπεδο, διαγράφοντας κύκλους ή έλικες. Μπορεί, βέβαια, και να «αιωρείται».

Εμείς, πάντως, πρέπει να πείσουμε τα παιδιά ότι η τελευταία κίνηση έχει ενδιαφέρον. Έχουμε, άραγε, κάποια σοβαρά επιχειρήματα που να πείθουν εμάς τους ίδιους; Και, αν ναι, πώς θα τα «περάσουμε» στα παιδιά;

Και πάνω απ' όλα: είμαστε διατεθειμένοι να πετάξουμε από το αγαπημένο «εκκρεμές» της επιστημονικής μας παράδοσης ό,τι δεν καταφέρνουμε να φέρουμε με αξιοπρέπεια μέσα στον εκπαιδευτικό μας χώρο; Ή θα προτιμήσουμε να διαδώσουμε με κάθε τρόπο τις αφαιρετικές ιδέες της «μεγάλης επιστημονικής αφήγησης» και «όποιος κατάλαβε, κατάλαβε»;