Καμία γνώση, καμία επιστήμη δεν είναι «ουδέτερη»

Αυτό ισχύει ακόμη και για εκείνες που συνήθως θεωρείται εξ ορισμού ότι δεν έχουν «μολυνθεί» από την ιδεολογία, όπως, λ.χ., οι θετικές επιστήμες.

Και αυτό γιατί κάθε γνώση παράγεται χάρη στη σύγκλιση διαφορετικών παραγόντων:

το ερώτημα (τη θεωρητική αφετηρία) του επιστήμονα,
τα μέσα που διαθέτει για τα το απαντήσει
την επικοινωνία και χρήση από άλλους των πορισμάτων του.
Επομένως και η ιστορία ως γνωστικός κλάδος δεν παράγει «ουδέτερες» γνώσεις.

Οι ιστορικοί θέτουν κάθε φορά διαφορετικά ερωτήματα στο παρόν, ανάλογα με τις γνώσεις, τις τεχνικές και τις θεωρίες της εποχής τους. Όμως.

..οι μέθοδοι που χρησιμοποιούν για να τα απαντήσουν είναι κάθε φορά κοινά αποδεκτές από την ακαδημαϊκή κοινότητα στην οποία ανήκουν. Εξάλλου..

..από το δικό της δημόσιο έλεγχο περνούν τα πορίσματα της έρευνάς τους.

Επειδή τα ερωτήματα που μπορούν να διατυπωθούν στο παρελθόν δεν εξαντλούνται ποτέ, γιατί ακριβώς οι γνώσεις, οι τεχνικές και οι θεωρίες αλλάζουν, γι' αυτό και δε σταματά ποτέ να γράφεται καινούρια ιστορία, γι' αυτό δεν υπάρχει οριστική γνώση στην ιστορία.