Τι συνδέει τις τρεις εκπαιδευτικές καταστάσεις; Σε τι μοιάζουν και σε τι διαφέρουν;

Αρχικά όλες αφορούν τη γλώσσα στη γραπτή ή στην προφορική μορφή και λαμβάνουν χώρα σε τάξεις παιδιών για τα οποία τα ελληνικά δεν είναι η μητρική γλώσσα. Επίσης καμία από αυτές τις εκπαιδευτικές καταστάσεις δε μοιάζει να ενδιαφέρει μέχρι το τέλος τα παιδιά και σε καμία από αυτές δεν επιτυγχάνονται, όπως φαίνεται με μια πρώτη ματιά, οι στόχοι του εκπαιδευτικού.  

Η 2η και η 3η σκηνή ―σε αντίθεση με την 1η― κινούνται σε πλαίσιο που μοιάζει καινοτόμο και όχι παραδοσιακό, επειδή:
  • το υλικό που χρησιμοποιείται είναι λειτουργικό-αυθεντικό, με τη μορφή που έχει στον κοινωνικό χώρο (οι μικρές αγγελίες στη 2η σκηνή),


  • σ' αυτή εμπλέκεται ένα παιχνίδι ρόλων, δηλαδή μια τεχνική εμψύχωσης, που προϋποθέτει τη δημιουργία πλαισίου επικοινωνίας (η τηλεφωνική επικοινωνία στην 3η σκηνή).
Γιατί όμως ακόμη και σ' αυτές τις δύο περιπτώσεις τα παιδιά δείχνουν τελικά να βαριούνται;
Ποιο είναι το «πρόβλημα» σ' αυτές τις τρεις σκηνές;