«Εσύ δεν είσαι κυρία, είσαι παιδί»: αναστοχασμός έπειτα από μια πενταετία (2)

Παίρνω το καινούριο, πιλοτικό τότε, υλικό, «τσιμπάω ιδέες» από τις επιμορφώσεις, δένουνε, συνεχίζω να πειραματίζομαι. Ανακαλύπτω τα «τραγουδοπαιχνίδια» και συνειδητοποιώ πως τα παιδιά μαθαίνουν και κατανοούν πολύ γρήγορα ό,τι έχει σχέση με μουσική και κίνηση. Πείθομαι ότι μας βοηθάει και πειραματίζομαι. Παλεύω να φτιάξω γραπτά κείμενα με τα παιδιά, με εικόνες και λέξεις-κλειδιά. Δυσκολευόμαστε πολύ. Απογοητεύομαι.

Τελείως τυχαία ανακαλύπτω ότι τους αρέσει να παίζουν ρόλους από το θέατρο σκιών. Με μία άσχετη αφορμή, σε ένα διάλειμμα, φτιάχνουν αυτοσχέδιους διαλόγους γύρω από την καθημερινότητα. Ο λόγος ρέει αυθόρμητα, δεν έχουν ξαναμιλήσει έτσι μέσα στην τάξη. Από κει και έπειτα τα πάντα αξιοποιούνται προς αυτή την κατεύθυνση. Τραγούδι, χορός, θεατρικό παιχνίδι, όλα προσανατολίζονται γύρω από συγκεκριμένους μαθησιακούς στόχους. Τα αγόρια είναι αρνητικά, το θεωρούν «θηλυκή» δραστηριότητα. Τα κορίτσια ντρέπονται να εκφραστούν. Αγόρια και κορίτσια, μικρά και μεγάλα παιδιά δε συνεργάζονται μεταξύ τους. Επικρατεί πανικός για καιρό σε κάθε προσπάθεια. Τους αφήνω να εκτονωθούν για λίγο κάθε φορά και επιστρέφω στην τυπική διδασκαλία, την οποία αναγνωρίζουν και κάθονται ήσυχοι. Σταδιακά, αυξάνεται ο χρόνος παιχνιδιού και δραματοποίησης και επανέρχονται εύκολα στην ηρεμία. Δεν πιέζω να συμμετέχουν όλοι, επιτρέπω σε κάποιους να είναι θεατές. Αξιοποιώ τα νήπια που δεχόμαστε στο σχολείο.

Σιγά σιγά αρχίζουν να προτείνουν μόνοι τους το θεατρικό παιχνίδι και έτσι σταδιακά τα περισσότερα κείμενα, τα οποία παράγονται από τα παιδιά, δραματοποιούνται. Πολύ αργότερα θα συμβεί και το αντίθετο, να εκφράσουν δηλαδή την ανάγκη να γράψουν την ιστορία που έπαιξαν.