Κλήθηκα κάποτε να χειριστώ, με την ιδιότητά μου της παιδαγωγού, ένα πολύ λεπτό ζήτημα, αυτό της άχαρης «διαχείρισης» της κρίσης και αξιολόγησης του δασκάλου σε γραπτό μαθητή. Από την άλλη, είχαμε την απογοήτευση ή την απορία του παιδιού που καταθέτει ένα γραπτό κείμενο με κέφι και μεράκι και εισπράττει μια αρνητική κρίση, φράση-καταπέλτη («Γράφεις πράγματα τα οποία ήταν αδύνατο να γίνουνε»), χωρίς να καταλαβαίνει γιατί, χωρίς να μπορεί να αποκωδικοποιήσει το νόημα της παρατήρησης του δασκάλου του και χωρίς (όπως θα συζητήσουμε παρακάτω) να έχει τη δυνατότητα να επεξεργαστεί περαιτέρω το κείμενό του, προκειμένου να το κάνει καλύτερο.
|
