Σκηνή 1η: η έκθεση

Αφήνω κατά μέρος το ότι το συγκεκριμένο κείμενο που ζητά η άσκηση δεν αφορά στην καθημερινότητα των παιδιών και δεν μπορεί ο μαθητής να έχει βιωματική σχέση με το θέμα. Αυτό δεν είναι πάντοτε κακό, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση φαίνεται πως είναι. Δεν υπάρχει καμία οδηγία σχετικά με το τι συνιστά ορθό ή επιτυχημένο κείμενο. Περιγράφω σε ποιον, για ποιο λόγο, με ποιον τρόπο και, γιατί όχι, ποιος είμαι εγώ που περιγράφω; Γιατί περιγράφω μια μέρα από τη ζωή μιας προϊστορικής οικογένειας; Για κάποιον που θέλει να μάθει; Για το δάσκαλό μου που ήδη γνωρίζει και που θέλει να διαπιστώσει εάν κατάλαβα και έμαθα απέξω αυτά που λέει το κείμενο του βιβλίου;

Δεν είναι αυτονόητο ότι πάντοτε πρέπει το σχολείο να μας ζητά να γράφουμε ως μαθητές με παραλήπτη το δάσκαλο. Μπορούμε να γράφουμε ―προκειμένου να ασκηθούμε― ως δημοσιογράφοι, ως επιστήμονες, ως εκκολαπτόμενοι θεατρικοί συγγραφείς, ως προϊστορικοί άνθρωποι, ως άνθρωποι που έρχονται από το μέλλον;  

Οι οδηγίες της εκφώνησης δεν είναι επαρκείς, ούτε όσον αφορά στο κειμενικό είδος ούτε όσον αφορά στη χρήση της φαντασίας. Εάν η άσκηση ζητά την απλή αναπαραγωγή των πληροφοριών τις οποίες προσφέρει το κείμενο του βιβλίου, η διατύπωση της εργασίας είναι λανθασμένη. Εάν πάλι ζητά όντως τη χρήση της φαντασίας, είναι άραγε έτοιμο το ελληνικό σχολείο και έτοιμοι οι εκπαιδευτικοί μας (με την εκπαίδευση που λαμβάνουν) να δεχθούν εργασίες των μαθητών που όντως χρησιμοποιούν τη φαντασία τους;
Τι έκανε ο μαθητής;