Δυσπιστίες και αντιστάσεις

Μέχρι στιγμής μιλήσαμε κυρίως για την αλληλεπίδραση σχολείου και οικογένειας και δεν αναλύσαμε τι γίνεται στο επίπεδο των ενδοψυχικών διεργασιών οι οποίες επιτελούνται τόσο στον εκπαιδευτικό όσο και στο γονιό όταν συναντιούνται. Θα αναφερθούμε και σε αυτό το επίπεδο, ώστε να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τη σχέση σχολείου και οικογένειας πληρέστερα.  

Οι εκπαιδευτικοί εκπροσωπούν ένα είδος αυθεντίας και, ως εκ τούτου, δέχονται τις προβολές και τις προσδοκίες της κοινωνίας, που περιμένει απ' αυτούς να είναι σοφοί, δίκαιοι, ικανοί, βαθείς γνώστες. Όπως οι γιατροί ή ο κλήρος, είναι και οι εκπαιδευτικοί δέκτες προβολών παντοδυναμίας.

Την ίδια στιγμή ωστόσο, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλο το δυτικό κόσμο, οι εκπαιδευτικοί αισθάνονται ότι όλο και περισσότερο η κοινωνία παίρνει μια κριτική στάση απέναντί τους, απέναντι στο σχολείο και στο εκπαιδευτικό σύστημα γενικότερα.
  • Όσο πιο παραδοσιακό το κοινωνικό περιβάλλον, τόσο μεγαλύτερη η αυθεντία του δασκάλου και τόσο μικρότερη η αμφισβήτηση του σχολείου.
  • στο νεωτερικό και μετα-νεωτερικό κοινωνικό πλαίσιο αντίθετα, ενθαρρύνεται μια πολυλογική αντιμετώπιση, μια αντιμετώπιση δηλαδή που θεωρεί ότι μπορεί να υπάρχουν πολλαπλά επίπεδα ευθύνης. Εκεί η όποια αυθεντία τίθεται σε επερώτηση.
Αυτή η κριτική ματιά κάνει τους εκπαιδευτικούς να απειλούνται και να υιοθετούν αμυντική στάση, να αποφεύγουν να πάρουν ρίσκα και να κλείνονται απέναντι στον έξω κόσμο. Μια τέτοια στάση μπορεί να τους κάνει καχύποπτους απέναντι στους γονείς και οποιονδήποτε άλλο προτείνει εναλλακτικές πρακτικές. Έτσι, τόσο το σχολείο όσο και οι γονείς κινδυνεύουν να περιχαρακωθούν, ο καθένας στο καβούκι του, σε ένα κλειστό σύστημα μακριά από μια ανοικτή κουλτούρα, η οποία είναι προϋπόθεση της μάθησης.
Δεν απειλούνται όμως μόνο οι εκπαιδευτικοί