Δύο σκηνές: Σκηνή 1η |
|
Σκηνή 1ηΓκάζι, Φεβρουάριος 1998, Δημοτικό σχολείο με 65% αλλόγλωσσους μαθητές (στην πλειοψηφία τους τουρκόφωνοι μουσουλμάνοι, εσωτερικοί μετανάστες από τη Θράκη) και 35% ελληνόφωνους χριστιανούς κατοίκους της περιοχήςΕπιτέλους, το σχολείο που πάντα ονειρευόμασταν αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά. Μετά από ενάμιση χρόνο «παρέμβασής» μας στο σχολείο του Γκαζιού τα παιδιά αρχίζουν να μας εμπιστεύονται, οι σχέσεις τόσο με τους γονείς όσο και με τους συναδέλφους αρχίζουν να εξομαλύνονται, ακόμα και ο περιπτεράς της γειτονιάς είναι δύο μήνες τώρα που μας λέει καλημέρα! Είναι 2 το μεσημέρι, έχουμε ανέβει στην τάξη μετά το μεσημεριανό φαγητό, είναι ώρα μελέτης, τα περισσότερα παιδιά κάθονται στη μοκέτα (που αγοράσαμε με χρήματα από το ταμείο της τάξης πριν από μία βδομάδα) και ψάχνουν πληροφορίες για το project με θέμα τα παιχνίδια. Είναι μια συνεργασία της Β' με την Ε' τάξη και πάει πολύ καλά. Ξαφνικά χτυπάει η πόρτα. Είναι η διευθύντρια του σχολείου που, φανερά ταραγμένη, μας λέει: «Σας θέλω στο γραφείο μου στο σχόλασμα». Είμαστε όλοι οι συνάδελφοι μαζεμένοι στο γραφείο και η διευθύντρια μας ανακοινώνει ότι είχε ένα τηλεφώνημα από το Υπουργείο Παιδείας! Της ανακοίνωσαν ότι το διοικητικό συμβούλιο του συλλόγου γονέων του σχολείου κατήγγειλε ότι σε κάποιες τάξεις οι δασκάλες έβαλαν χαλάκια σε γωνιές για να προσεύχονται οι μαθητές στον Αλλάχ! Μάλιστα ζήτησαν την παρέμβαση του Υπουργείου για να μας επαναφέρει στην τάξη. Χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας. Κάποιοι συνάδελφοι γελούσαν ειρωνικά, «σας τα λέγαμε εμείς» είπαν κάποιοι άλλοι, όσο για τη διευθύντρια, από τη μία κατέκρινε την κίνηση των γονέων και από την άλλη μάς έλεγε ότι έπρεπε να είχαμε ενημερώσει τους γονείς για τη χρήση της μοκέτας! |
|
| Σκηνή 2η | |