Η ανάδειξη της ετερότητας στην καθημερινή εκπαιδευτική πράξη:
μια συγκρουσιακή διαδικασία


Η διαδικασία ανάδειξης της ετερότητας σχετιζόταν με μια σειρά από δραστηριότητες που στόχευαν:
  • στον επαναπροσδιορισμό των γνωστικών αντικειμένων μέσα από μια βιωματική προσέγγισή τους,
  • στην ανάδειξη και αποδοχή των στοιχείων που συγκροτούσαν τη μειονοτική ταυτότητα και τα οποία ήταν απόντα από το σχολείο,
  • στην ένταξη των μειονοτικών οικογενειών στη σχολική ζωή,
  • στο άνοιγμα του σχολείου στους γονείς και γενικότερα στην τοπική κοινωνία.
  Η διαδικασία αυτή ανέδειξε μια σειρά από συγκρούσεις που αφορούσαν στον τρόπο με τον οποίο καθένας προσωπικά αλλά και όλοι μαζί οι εμπλεκόμενοι διαχειριζόμασταν την επαφή μας με την ετερότητα, τις προσδοκίες που τρέφαμε από μια τέτοιου είδους εμπλοκή, τον τρόπο με τον οποίο αξιολογούσαμε τις προθέσεις μας και τη συμμετοχή μας σε αυτή τη διαδικασία. Στην πορεία, η προσπάθεια για την ανάδειξη της ετερότητας μας οδήγησε στην ανάδειξη και των δικών μας πολλαπλών ταυτοτήτων. Η προσπάθεια αυτή έφερε στο προσκήνιο τις διαφορετικές ταυτότητες που περιλαμβάνει αυτό το «εμείς».  

Προσπαθούσαμε να διαμορφώσουμε τις συνθήκες εκείνες που θα επέτρεπαν στους μαθητές να εκφραστούν ελεύθερα. Δεν επιδιώκαμε να φέρουμε μονόπλευρα τους μειονοτικούς σε επαφή με τα στοιχεία που ορίζουν την κυρίαρχη πλειονοτική ταυτότητα, να τους την παρουσιάσουμε με όσο το δυνατόν καλύτερο τρόπο ώστε να αισθανθούν την ανωτερότητά της, αλλά και με τα οφέλη που θα αποκόμιζαν από την υιοθέτησή της, καθώς δε θα ήταν πλέον οι «εχθροί». Αντίθετα, επιδιώκαμε, πολύ συχνά υιοθετώντας μέτρα θετικής διάκρισης υπέρ των μειονοτικών, την ανάδειξη όλων των υπαγωγών που συνθέτουν τη μειονοτική ταυτότητα. Σε αυτό το πλαίσιο οργανώσαμε και στα δύο σχολεία project για τα μνημεία της οθωμανικής περιόδου στη Βόρεια Ελλάδα και στην Αθήνα.
Οι αντιδράσεις