Και στις δύο σκηνές οι εκπαιδευτικοί βρίσκονται μπροστά σε ανομοιογενείς τάξεις
- είτε επειδή αυτές αποτελούνται από παιδιά με διαφορετικά σημεία αφετηρίας, διαφορετικό
βαθμό κατάκτησης της ελληνικής γλώσσας και διαφορετική στάση απέναντι στο σχολείο (σκηνή 1η)
- είτε επειδή αποτελούνται από παιδιά διαφορετικών ηλικιών αλλά και διαφορετικής σχολικής επίδοσης
(σκηνή 2η).
Βασικό πρόβλημα και των δύο είναι πως νιώθουν ότι δεν μπορούν να οργανώσουν αποτελεσματικά το μάθημά τους. Αναζητούν τρόπους και μεθόδους, προβληματίζονται για τους ρυθμούς τους οποίους πρέπει να ακολουθήσουν και ενίοτε υιοθετούν συμπεριφορές και στρατηγικές που εκ των υστέρων αποδεικνύονται, όπως οι ίδιοι διαπιστώνουν, αναποτελεσματικές.
Κάποτε αποδίδουν την «αποτυχία» τους
- στα χαρακτηριστικά της ύλης που έχουν να διδάξουν (σκηνή 2η),
- στην αδυναμία τους να επιβάλουν την πειθαρχία (σκηνή 2η),
- στους αργούς ρυθμούς τους οποίους επιλέγουν (σκηνή 1η).
|
