Η εθνική επεκτατική πολιτική
Κάθε έθνος-κράτος θα παλέψει για μακρό διάστημα διεκδικώντας εδάφη που άλλα ανήκουν στις αυτοκρατορίες και άλλα σε γειτονικά έθνη-κράτη. Όλα τα έθνη-κράτη διαμορφώνουν, δικαιώνουν με αναφορά στην ιστορία και υπηρετούν «Mεγάλες», όπως η εποχή τις ονόμασε, «Iδέες», δηλαδή εθνικά οράματα επεκτατικά.  

Κατά τη διάρκεια ολόκληρου του 19ου ευρωπαϊκού «αιώνα των εθνών» και μέρους του 20ού παντού ηχούν οι σάλπιγγες του πολέμου, οι οποίες κηρύττουν τα ιερά δίκαια κάθε έθνους για να ελευθερώσει, δηλαδή να εντάξει μέσα στα σύνορα του νέου κράτους, τους πληθυσμούς που οι Mεγάλες Iδέες ονομάζουν «αδελφούς» σκλαβωμένους σε εδάφη «αλύτρωτα».   

H παρομοίωση των τέκνων της μητέρας πατρίδας, άρα εξ αίματος παιδιών της, παράγει το παραπληρωματικό νόημα του έθνους σαν φυσικής ομάδας συγγενών και ομοίων, ενώ το επαναστατικό πάθος που συνοδεύει την παρομοίωση και η ιερότητα του στόχου της απελευθέρωσης της αλυσοδεμένης μητέρας αποδίδουν μεγάλο ιδεολογικό βάρος και ηθική διάσταση στη μυθική απεικόνιση της εθνικής ομάδας σαν βιολογικής οικογένειας.  

H παρομοίωση έχει μεγάλη δύναμη, καθώς
  • νομιμοποιεί τις εθνικές διεκδικήσεις «αλύτρωτων» εδαφών, τις δικαιώνει ηθικά,
  • κάνει τους κατακτητικούς πολέμους αντιληπτούς σαν αμυντικούς,
  • εξαγιάζει τις επεκτατικές εθνικές πολιτικές ταυτίζοντάς τες με το ηθικό εκτόπισμα του ιερού δικαιώματος που περιείχε η επαναστατική ρητορεία υπέρ της ανεξαρτησίας.