Αυτό που προκύπτει λοιπόν ως αναγκαιότητα είναι η διδασκαλία της ιστορίας με διαφορετικούς στόχους.
Η ιστορία πρέπει να καταδεικνύει την πορεία διαμόρφωσης των εθνικών ιδεών. Oι εθνικές ιδέες του παρελθόντος πρέπει να διδάσκονται σαν αυτό που είναι, ένα σύνολο από αξίες οι οποίες συνθέτουν στην ιστορία τη γενεσιουργό ύλη του έθνους-κράτους. Oδήγησαν
- στη διαμόρφωση των εθνών,
- στη γέννηση του οράματος για το ανεξάρτητο έθνος-κράτος,
- στη μετατροπή του ονείρου σε πολιτική και στην εφαρμογή της με πόλεμο,
- στην ίδρυση των ανεξάρτητων εθνών-κρατών,
- στην πορεία τους στην ιστορία σε εποχή γενικευμένης βίας, πολέμων και επεκτατισμών, μέχρι αυτό που είναι κάθε κράτος σήμερα.
Mόνο εάν τις διδαχτούν σαν τις ιδέες που είναι, σαν την ιδεολογική γενεσιουργό ύλη του έθνους-κράτους, θα τις καταλάβουν πραγματικά οι σημερινές νέες γενιές.
Για να καταλάβουν ιδέες τόσο διαφορετικές με βάση τις σημερινές αξίες, για να καταλάβουν
- το πάθος που τις συνοδεύει,
- τη φλογερή ρητορεία που τις εκφράζει,
- τον ύμνο της βίας και του πολέμου που περιέχουν,
- τη μικρή σημασία που αποδίδουν στην ανθρώπινη ζωή,
θα πρέπει να παρακολουθήσουν ιστορικά τη δημιουργία τους ή μάλλον να παρακολουθήσουν ιστορικά το τεράστιο κόστος της δημιουργίας τους, αφού πρόκειται για ιδέες που η εφαρμογή τους έχει κοστίσει ποταμούς αίματος.
|
